De Kunst van het Onverwachte: Waarom Kunstenaars Gevonden Objecten Gebruiken

Laten we eerlijk zijn. We hebben allemaal die lade. Je weet wel welke. Die lade vol met willekeurige spulletjes – een enkele knoop, een vreemde sleutel, een gebroken stuk speelgoed, misschien een uitgedroogde pen die misschien nog werkt. We bewaren ze, soms met een reden, soms gewoon omdat we het niet over ons hart kunnen verkrijgen om ze weg te gooien. Er zit een klein, bijna onmerkbaar verhaal aan elk object vast. Ik herinner me dat ik eens een glad, door de zee afgesleten stuk glas op een strand vond en meteen een connectie voelde, me afvragend over de reis ervan. Het was geen 'kunst', maar het bezat een zekere magie, een verborgen potentieel. Het voelde als een geheim dat alleen aan mij werd gefluisterd.

Stel je nu voor dat je die lade pakt, leegschudt en niet alleen rommel ziet, maar potentieel voor kunst. Dat is een kleine glimp in de geest van een kunstenaar die gevonden objecten gebruikt. Het is een fascinerende wereld, een die onze ideeën over waarde, schoonheid en wat kunst überhaupt kan zijn uitdaagt. En als je ooit naar een stapel rommel hebt gekeken en een flikkering van iets meer hebt gevoeld, ben je al halverwege. Het is een praktijk die vaak aanvoelt als een schattenjacht, vol serendipiteit en onverwachte ontdekkingen. Voor mij gaat het erom de wereld anders te zien, schoonheid en betekenis te vinden waar anderen alleen afval zien. Het is een vaardigheid die ik probeer te cultiveren in mijn eigen werk, zelfs als ik gewoon verf meng in mijn studio of zoek naar interessante texturen voor een print. Het gaat erom open te staan voor het onverwachte. Ik vond eens een perfect verroest stuk metaal dat gewoon langs de kant van de weg lag en zag meteen de potentiële textuur die het aan een stuk kon toevoegen – het voelde als een geschenk uit het universum, speciaal voor mij wachtend.

Wat Zijn Gevonden Objecten Precies in de Kunst? (De Chique Term: Objet Trouvé)

In de kunstwereld gebruiken we vaak de term objet trouvé, wat gewoon chique Frans is voor "gevonden object". Simpel, toch? Maar het concept is diepgaand. Het gaat erom iets te nemen dat niet als kunst is gemaakt – een alledaags voorwerp, een afgedankt stuk rommel, een natuurlijk object – en het als kunst te presenteren, vaak met weinig of geen aanpassing. Het is een concept dat onmiddellijk de vraag oproept: is dit echt kunst? En dat is precies de bedoeling. Het dwingt ons om onze definities van wat kunst is te heroverwegen.

Dit was niet altijd zo, althans niet op de geformaliseerde manier zoals we er vandaag over denken. Eeuwenlang ging kunst grotendeels over vaardigheid, vakmanschap, het transformeren van ruwe materialen (verf, klei, marmer) in iets moois of betekenisvols. Toch is de menselijke impuls om te verzamelen en te hergebruiken er altijd geweest, zichtbaar in volkskunst, traditionele ambachten, of zelfs gewoon de manier waarop mensen historisch gezien hebben moeten roeien met de riemen die ze hadden. De kiemen voor het gebruik van niet-traditionele materialen in een beeldende kunstcontext werden misschien eerder gezaaid, in bewegingen als Impressionisme en Post-Impressionisme, waar kunstenaars begonnen te experimenteren met zichtbare penseelstreken, textuur en minder geïdealiseerde onderwerpen. Deze subtiele verschuiving weg van pure illusionistische representatie en naar de materialiteit van het kunstwerk zelf – het erkennen van de verf, het canvas, het oppervlak als belangrijke elementen – maakte de weg vrij voor meer radicale materiaalkeuzes verderop. Het was misschien een stille rebellie, maar wel een cruciale.

Toen kwam het begin van de 20e eeuw, en bewegingen als Dadaïsme en Surrealisme pakten dit idee op en gingen ermee aan de haal. Kunstenaars die met deze bewegingen geassocieerd werden, probeerden bewust traditionele kunstpraktijken te doorbreken en maatschappelijke normen uit te dagen. Het gebruik van alledaagse, vaak massaal geproduceerde, objecten was daarvoor een perfecte manier. Dada, ontstaan uit de desillusie van de Eerste Wereldoorlog, was inherent anti-kunst en anti-burgerlijk; het presenteren van een urinoir als kunst was de ultieme klap in het gezicht van de gevestigde kunstwereld en haar waarden. Surrealisme, dat het onderbewustzijn verkende, vond resonantie in de vreemde nevenschikkingen en inherente geschiedenissen van gevonden objecten. Het was een beetje een rebels idee, dat de traditionele kunstwereld opschudde. En eerlijk? Ik hou daarvan. Het voelt heel... menselijk. Alsof je een coole steen op het strand vindt en gewoon weet dat hij speciaal is, zelfs als het maar een steen is.

Voordat deze bewegingen het gevonden object volledig omarmden, speelde Kubisme een cruciale rol. Kunstenaars als Picasso en Braque begonnen krantenknipsels, behang en andere stukjes realiteit in hun collages te verwerken. Dit ging niet alleen over het toevoegen van textuur; het ging over het afbreken van traditionele representatie en het opnemen van fragmenten van de echte wereld in het oppervlak van het kunstwerk, waardoor de grenzen tussen schilderkunst en realiteit vervaagden. Dit directe gebruik van alledaagse materialen in een beeldende kunstcontext was een vitale stap, die de weg vrijmaakte voor de meer conceptuele toepassingen van gevonden objecten in latere bewegingen zoals Dada.

Het is de moeite waard om de subtiele maar belangrijke onderscheidingen op te merken tussen termen die je misschien hoort:

• Gevonden Object (objet trouvé): Het object zelf, geselecteerd door de kunstenaar. Denk aan een stuk drijfhout.
• Readymade: Een specifiek type gevonden object, meestal massaal geproduceerd, gepresenteerd als kunst met minimale of geen aanpassing, waarbij de nadruk ligt op de conceptuele daad van selectie (bijv. Duchamps urinoir, Fountain).
• Assemblage: Een driedimensionaal kunstwerk gemaakt door gevonden objecten te combineren (bijv. Nevelsons sculpturen gemaakt van houten restjes).
• Combine: Vergelijkbaar met assemblage, maar bevat vaak schilderkunst of andere traditionele media, waardoor de grenzen tussen schilderkunst en beeldhouwkunst vervagen (bijv. Rauschenbergs werken met opgezette dieren of banden).
• Junk Art / Trash Art: Bredere termen die vaak worden gebruikt om kunst te beschrijven die is gemaakt van afgedankte materialen, vaak overlappend met Assemblage en Gevonden Object kunst, maar soms de nadruk leggend op de pure hoeveelheid of aard van het afvalmateriaal zelf.

Waarom Kiezen Kunstenaars voor het Afgedankte? Het is Meer Dan Alleen Goedkoop Zijn!

Maar waarom? Waarom het verse canvas inruilen voor roestig metaal? Is het alleen omdat ze goedkoop zijn? (Oké, soms, laten we eerlijk zijn, dat helpt!). Maar er zijn zeker diepere redenen. Het is echt een hele mindset. Het gaat erom de wereld te zien als een enorme, openlucht kunstbenodigdhedenwinkel, vol onverwachte schatten. Hier zijn enkele van de drijvende krachten achter het gebruik van gevonden objecten:

• De Status Quo Uitdagen: Het gebruik van alledaagse objecten, vooral massaal geproduceerde, was een directe uitdaging voor het idee dat kunst uniek, kostbaar en op een traditionele manier door de hand van de kunstenaar moest worden gemaakt. Het democratiseerde kunstmaterialen en zette vraagtekens bij de definitie van artistieke vaardigheid. In plaats van het meesterschap van de kunstenaar over verf of klei te tonen, benadrukt kunst met gevonden objecten vaak het oog van de kunstenaar – hun vermogen om potentieel en betekenis te zien in het over het hoofd geziene. Voor mij gaat dit over het doorbreken van verwachtingen, het laten zien dat creativiteit niet beperkt wordt door materialen of traditie. Het is een herinnering dat het idee net zo krachtig kan zijn, zo niet krachtiger, dan de uitvoering. Ik herinner me dat ik een gevoel van bevrijding voelde de eerste keer dat ik iets niet-traditioneels in mijn werk verwerkte; het voelde alsof ik eindelijk mijn soort kunst maakte.
• Geschiedenis en Narratief Toevoegen: Elk gevonden object heeft een verleden. Het is gebruikt, misschien gebroken, afgedankt. Het draagt het gewicht van zijn vorige leven, zijn functie, zijn reis. Wanneer een kunstenaar het opneemt, brengen ze die geschiedenis in het kunstwerk, waardoor lagen van betekenis worden toegevoegd die verse materialen gewoon niet hebben. Het is alsof je een reddingshond adopteert versus een puppy koopt – de reddingshond komt met een verhaal, inclusief littekens. Ik vraag me vaak af welke handen een object hebben aangeraakt voordat het bij mij kwam, de plaatsen waar het is geweest. Opende die roestige sleutel een grote deur of een vergeten doos? Dat mysterie is onderdeel van de kunst, een stil narratief dat wacht om ontdekt te worden. Gevonden objecten kunnen niet alleen fysieke geschiedenis met zich meedragen, maar ook emotioneel of psychologisch gewicht, doordrenkt met de energie van hun vroegere interacties. En soms is de sensorische geschiedenis net zo krachtig – de geur van oud hout, het koele gevoel van versleten metaal, het geluid van glasscherven die tegen elkaar tikken. Deze sensaties voegen een extra dimensie toe aan het verhaal van het object.
• Commentaar op de Maatschappij: Gevonden objecten, met name afgedankte, kunnen krachtige symbolen zijn van consumentisme, verspilling, armoede of industrialisatie. Kunstenaars gebruiken ze om uitspraken te doen over de wereld waarin we leven, vaak kwesties benadrukkend die we liever negeren. Het is een manier om een spiegel voor te houden, gemaakt van afval. Het dwingt ons om dingen onder ogen te zien waar we anders van weg zouden kijken. Denk aan de enorme hoeveelheid plastic afval of elektronisch schroot die we genereren – kunstenaars die deze materialen transformeren, laten ons die realiteit op een viscerale manier zien.
• Transformatie en Wedergeboorte: Er zit magie in het zien van iets ouds en nutteloos dat wordt getransformeerd in iets nieuws en betekenisvols. Het is een soort artistieke alchemie, die het object een tweede leven en een totaal andere context geeft. Het gaat erom potentieel te zien waar anderen alleen een einde zien. Dit resoneert diep met mij; het is de kern van de creatieve daad, niets in iets veranderen. Het is een hoopvolle boodschap ingebed in het afgedankte, een bewijs van veerkracht en heruitvinding.
• Toegankelijkheid en Herkenbaarheid: We herkennen allemaal een gebroken fietswiel of een theekopje. Het gebruik van deze bekende objecten kan de kunst toegankelijker en herkenbaarder maken voor kijkers die misschien geïntimideerd zijn door traditionele vormen. Het overbrugt de kloof tussen de galerie en het dagelijks leven. Het is een manier om te zeggen: "Kunst is overal, voor iedereen." Het nodigt de kijker uit om zich met de kunst te verbinden via hun eigen ervaringen met vergelijkbare objecten, waardoor de ontmoeting persoonlijker wordt.
• Pure Visuele Interesse: Soms, eerlijk gezegd, gaat het gewoon om de vorm, textuur, kleur of vorm van het object zelf. Een kunstenaar kan puur om esthetische redenen worden aangetrokken door de curve van een stuk drijfhout of de patina van verouderd metaal. Het ziet er gewoon cool uit. Ik heb zeker dingen opgepakt alleen omdat het roestpatroon geweldig was, of de manier waarop licht een gebroken stuk glas raakte. De inherente schoonheid van het object is genoeg, een kant-en-klare esthetiek die wacht om ingelijst te worden.
• Milieuverklaring: In de wereld van vandaag draagt het gebruik van afgedankte materialen ook een sterke boodschap over afval en duurzaamheid met zich mee. Kunstenaars kunnen milieuproblemen benadrukken door afval om te zetten in schatten, en kijkers aanmoedigen na te denken over consumptie en recycling. Het is kunst met een geweten, een manier om een punt te maken zonder te schreeuwen. Het gebruik van materialen zoals plastic flessen, e-waste of afgedankte visnetten confronteert direct de milieucrisis waarmee we worden geconfronteerd, en maakt van afval een krachtig visueel argument. Het is een manier voor kunst om deel te nemen aan de urgente gesprekken van onze tijd, soms zelfs inspirerend tot het gebruik van milieuvriendelijke kunstmaterialen in andere praktijken.
• Spontaniteit en Serendipiteit Omarmen: In tegenstelling tot het bestellen van specifieke materialen bij een kunsthandel, introduceert het werken met gevonden objecten een element van toeval en verrassing. De kunstenaar weet niet altijd wat hij zal vinden, en de ontdekking van een bepaald object kan de richting van een stuk volledig veranderen of een geheel nieuw idee aanwakkeren. Deze onvoorspelbaarheid kan ongelooflijk bevrijdend zijn en leiden tot onverwachte creatieve doorbraken. Het is alsof het universum met je samenwerkt en onverwachte geschenken aanbiedt. Je moet openstaan voor de gelukkige ongelukken. Het element van toeval zit niet alleen in het vinden; het zit ook in het maken. Hoe zal die roestige bout reageren met die specifieke lijm? Zal dat stuk hout splijten als ik het probeer te buigen? Het omarmen van deze onvoorspelbare uitkomsten is onderdeel van de creatieve dans.
• Vindingrijkheid en Ingeniositeit: Uitzoeken hoe je een roestige bout, een stuk gebroken keramiek of een verward visnet kunt verwerken in een stabiel, samenhangend kunstwerk vereist aanzienlijke probleemoplossende vaardigheden. Kunstenaars die gevonden objecten gebruiken, worden vaak meesters in onconventionele verbindingen, lijmen en structurele ondersteuning. Er is een diepe voldoening in de technische uitdaging om disparate materialen samen te laten werken. Ik heb uren besteed aan het uitzoeken hoe ik het ene vreemde ding aan het andere kon bevestigen, en het moment dat het eindelijk klikt, is ongelooflijk lonend. Het is een puzzel waarbij de stukken niet ontworpen zijn om te passen, en je de oplossing moet uitvinden.
• Het Element van Spel: Laten we het simpele plezier niet vergeten! Werken met gevonden objecten kan aanvoelen als weer een kind zijn, iets geweldigs bouwen uit wat je ook maar vindt in de achtertuin of op de vuilnisbelt. Het moedigt experimenteren, improvisatie en een minder kostbare benadering van kunst maken aan. Het is een speelse dialoog tussen de kunstenaar en het object, een gevoel van ontdekking en plezier dat ongelooflijk verfrissend kan zijn.

Het Proces: Overal Potentieel Zien (Zelfs in de Goot)

Dus, hoe doet een kunstenaar dit eigenlijk? Het begint vaak met kijken. Echt kijken. Niet alleen naar het voor de hand liggende, maar naar het over het hoofd geziene, het afgedankte, de dingen waar we elke dag langs lopen. Het is een vorm van actieve observatie, een schattenjacht in het alledaagse. Het vereist een zekere openheid, een bereidheid om verder te kijken dan het beoogde doel van een object. Het gaat erom serendipiteit te omarmen – het gelukkige toeval van het vinden van precies het juiste stuk op het juiste moment. Soms vindt het object jou. Het proces is niet altijd lineair; een vondst kan een idee inspireren, of een idee kan je op zoek sturen naar specifieke materialen. Het is een constante dans tussen intentie en toeval.

credit, licence

Hier zijn enkele belangrijke stappen, hoewel ze vaak overlappen en terugkeren:

1. Vinden: Dit kan zijn door te zoeken op vuilnisbelten, rommelmarkten, trottoirs, of zelfs gewoon door hun eigen verzamelde spullen te rommelen. Het gaat erom open te staan voor mogelijkheden en iets interessants te herkennen wanneer je het ziet. Het kan rommelig, stoffig werk zijn, en je krijgt zeker vreemde blikken! Ik heb geleerd handschoenen en een tas mee te nemen, voor het geval dat. Ik vond eens een prachtige, gebroken keramische tegel tijdens een wandeling en droeg hem naar huis alsof het goud was, tot groot vermaak van mijn partner. De sensatie van de vondst is een groot deel ervan. Het gaat ook om de zintuiglijke ervaring – de geur van vochtig hout, het gevoel van koud metaal, de glinstering van glas in de zon.
2. Selecteren: Niet alles haalt de selectie. De kunstenaar kiest objecten op basis van hun vorm, textuur, kleur, geschiedenis of het gevoel dat ze oproepen. Het is een intuïtief proces, een dialoog tussen de visie van de kunstenaar en de inherente kwaliteiten van het object. Het is alsof je een visuele woordenschat opbouwt, stukje bij beetje. Soms voelt een object gewoon goed, zelfs als je nog niet precies weet waarom. Het spreekt je op de een of andere manier aan.
3. Transformeren (of Niet): Dit is waar het enorm varieert. Duchamp deed heel weinig, gericht op de conceptuele verschuiving (de Readymade). Nevelson schilderde alles zwart of wit om disparate vormen te verenigen (Assemblage). Rauschenberg combineerde ze met verf en andere media (Combines, een vorm van ready-made aided art). Sommige kunstenaars kunnen objecten uitgebreid aanpassen, snijden, buigen of combineren – dit wordt soms "ready-made aided" art genoemd, waarbij het gevonden object een startpunt is voor aanzienlijke modificatie. Technieken kunnen deconstructie, herhaling, het gieten van het object in een nieuw materiaal, of zelfs het gebruik van digitale processen om de afbeelding of vorm te manipuleren omvatten. Anderen presenteren het object misschien gewoon zoals het is, en laten de oorspronkelijke staat boekdelen spreken. Het gaat erom te beslissen hoeveel van de oorspronkelijke identiteit van het object behouden of afgedankt moet worden, of hoe het te combineren met nieuwe materialen.
4. Assembleren/Componeren: Deze stap omvat het rangschikken en samenvoegen van de geselecteerde objecten. Dit kan resulteren in een collage (platte rangschikking), een assemblage (driedimensionale constructie), of een grootschalige installatie die een ruimte vult. Het vereist technische vaardigheid om de stukken bij elkaar te houden, en een artistiek oog voor compositie en balans. Het samenvoegen van disparate materialen zoals metaal, hout, plastic en stof kan een echte puzzel zijn, die specifieke lijmen, bevestigingsmiddelen, lassen of zelfs op maat gemaakte ondersteuningen vereist om structurele integriteit te garanderen. De manier waarop objecten naast elkaar worden geplaatst – spanning, harmonie of onverwachte relaties creërend – is essentieel voor de uiteindelijke betekenis.
5. Presenteren: Hoe het object wordt tentoongesteld is cruciaal. Een enkel object op een sokkel in een galerie voelt heel anders dan hetzelfde object dat op straat is achtergelaten. De context is enorm belangrijk en stuurt de interpretatie van de kijker. Dit is ook waar praktische uitdagingen komen kijken – niet alleen conservering (hoe bewaar je iets dat inherent fragiel is of vatbaar voor verval?), maar ook opslag (waar bewaar je al deze spullen?) en hantering (is dat roestige metaal veilig?). Het vereist vaak creatieve oplossingen en veel probleemoplossing. Ik heb door de jaren heen heel creatief moeten zijn met opslag; mijn studio ziet er vaak uit als een zorgvuldig georganiseerde verzameling! En mijn partner heeft geleerd gewoon te zuchten als ik thuiskom met weer een zak 'schatten'.
6. Titel Geven: De titel die aan een kunstwerk met gevonden objecten wordt gegeven, kan de betekenis ervan dramatisch verschuiven. Een eenvoudig object zoals een fietswiel kan diepgaand of humoristisch worden, afhankelijk van de woorden die eraan worden gekoppeld, waardoor de interpretatie van de kijker wordt geleid en een extra laag wordt toegevoegd aan het gesprek tussen de kunstenaar, het object en het publiek. Een titel kan een verborgen narratief ontsluiten of een laag ironie toevoegen.

Het is een proces dat nieuwsgierigheid, geduld en een bereidheid om te experimenteren vereist. Het doet me een beetje denken aan hoe ik een leeg canvas benader – soms is de eerste markering het moeilijkst, maar zodra je begint, ontvouwen de mogelijkheden zich. Het gaat erom de reis te omarmen, zelfs als het graven door letterlijke rommel inhoudt. Ik heb zeker mijn deel van stoffige handen en vreemde blikken gehad tijdens het zoeken naar materialen! Deze stappen klinken misschien eenvoudig, maar kunstenaars door de geschiedenis heen hebben ze op radicaal verschillende manieren benaderd, wat heeft geleid tot baanbrekend werk.

Voorbij het Object: Schaal, Context en Vergankelijkheid

Kunst met gevonden objecten gaat niet alleen over het object zelf; het is diep verweven met de presentatie ervan en soms, de tijdelijke aard ervan. De schaal kan dramatisch variëren, wat van invloed is op hoe we het werk ervaren en de boodschap die het overbrengt:

• Intiem en Persoonlijk: Kleinschalige werken, zoals de schaduwdozen van Joseph Cornell gevuld met verzamelde efemera, creëren miniatuurwerelden die uitnodigen tot nauwkeurige inspectie en contemplatie. Deze voelen vaak aan als persoonlijke archieven of droomlandschappen, die de kijker in een privé-narratief trekken.
• Grootschalige Installaties: Kunstenaars gebruiken vaak gevonden objecten om massieve, meeslepende omgevingen of sculpturen te creëren die hele kamers of openbare ruimtes vullen. Denk aan installaties gemaakt van duizenden afgedankte items, die de kijker overweldigen met de enorme hoeveelheid afval of materiaal. Deze werken doen vaak krachtige sociale of milieu-uitspraken, waarbij schaal wordt gebruikt om hun boodschap te versterken. Rudolf Stingel, bekend om zijn grootschalige installaties, verwerkt soms gevonden elementen of materialen die een gevoel van geschiedenis of plaats oproepen.

credit, licence

• Plaats-Specifieke Werken: Soms is de locatie waar de objecten worden gevonden of waar het kunstwerk wordt tentoongesteld integraal onderdeel van het stuk. Kunstenaars kunnen tijdelijke installaties creëren met materialen die op een specifiek strand of in een bepaald verlaten gebouw zijn gevonden, en zo direct commentaar geven op de geschiedenis of milieutoestand van die plek. Deze werken omarmen vaak het efemere, ontworpen om slechts gedurende een beperkte tijd te bestaan voordat ze worden ontmanteld of aan natuurlijk verval worden overgelaten, wat een extra laag betekenis toevoegt over vergankelijkheid.

Deze flexibiliteit in schaal betekent dat kunst met gevonden objecten kijkers op radicaal verschillende manieren kan betrekken, van stille, persoonlijke reflectie tot het confronteren van overweldigende maatschappelijke kwesties. Bovendien kiezen sommige kunstenaars bewust materialen die na verloop van tijd zullen degraderen, waardoor het kunstwerk zelf een commentaar wordt op vergankelijkheid, de cyclus van leven en dood, of de vluchtige aard van de consumptiemaatschappij. Dit voegt een extra laag conceptuele diepte toe, en daagt traditionele opvattingen over kunst als iets dat voor altijd bedoeld is om te blijven bestaan uit. Gevonden objecten kunnen ook worden opgenomen in performancekunst, gebruikt als rekwisieten of integrale elementen in live-acties, waardoor hun geschiedenis en materialiteit worden toegevoegd aan de efemere aard van de performance zelf. Ze kunnen zelfs verschijnen in fotografie, hetzij als onderwerpen, rekwisieten, of fysiek opgenomen in de fotografische afdruk of het object zelf.

Belangrijke Kunstenaars Die het Gevonden Object Beheersten

Voortbouwend op die oorspronkelijke rebelse ideeën, heeft deze praktijk een rijke geschiedenis, en verschillende kunstenaars zijn absolute legendes op dit gebied. Ze gebruikten niet alleen gevonden objecten; ze veranderden fundamenteel hoe we over kunst denken dankzij hen. Leren over hun werk was ongelooflijk invloedrijk voor mij, en opende mijn ogen voor de mogelijkheden buiten traditionele materialen. Je hebt misschien wel van sommigen van hen gehoord:

Marcel Duchamp (1887-1968)

De man die er arguably mee begon met zijn Readymades. Readymades zijn een specifiek type kunst met gevonden objecten, vaak massaal geproduceerde items, die Duchamp selecteerde en als kunst presenteerde met minimale of geen aanpassing, waardoor de focus verschoof van vakmanschap naar de conceptuele keuze van de kunstenaar. Hij nam massaal geproduceerde, alledaagse objecten, signeerde ze en presenteerde ze als kunst. Zijn beroemdste (of beruchtste) is Fountain (1917), een porseleinen urinoir gesigneerd "R. Mutt". Over het uitdagen van het systeem gesproken! Hij transformeerde het object niet; hij transformeerde de context en onze perceptie ervan. Het was een filosofische daad evenzeer als een artistieke, die auteurschap, originaliteit en de definitie van wat kunst is zelf in twijfel trok. Het maakte de kunstwereld zeker woedend, wat hij zich voorstelde nogal amusant vond. Leren over Duchamps durf was een cruciaal moment voor mij, waardoor mijn eigen geest werd bevrijd van rigide ideeën over welke materialen 'toegestaan' waren in de kunst. Het liet me zien dat het idee de kunst kon zijn. Fountain, ondanks zijn nederige oorsprong als een stuk sanitair, werd een symbool van artistieke vrijheid en de kracht van de keuze van de kunstenaar.

Kurt Schwitters (1887-1948)

Een Duitse kunstenaar geassocieerd met Dada, Schwitters ontwikkelde zijn concept van Merz, waarbij hij collages en assemblages creëerde uit gevonden materialen zoals buskaartjes, krantenknipsels en verpakkingen. Zijn Merzbau was een massieve, evoluerende architectonische constructie gebouwd in zijn eigen huis uit verzameld afval. Het is een fantastisch voorbeeld van hoe gevonden objecten konden worden gebruikt om meeslepende, persoonlijke werelden te creëren, waardoor zijn hele leven en zijn afval werden omgezet in één enkel, doorlopend kunstwerk. Zijn werk voelt vaak aan als een chaotisch, prachtig dagboek gemaakt van afval. Het zien van afbeeldingen van zijn Merzbau deed me nadenken over hoe onze eigen verzamelde objecten het verhaal van ons leven vertellen, een soort onbedoeld zelfportret. Zijn collages, zoals Merz Picture 25 A. The Star Picture (1920), zijn ingewikkelde tapijten van afgedankt papier, waarbij elk fragment een fluistering van zijn vroegere leven met zich meedraagt.

Robert Rauschenberg (1925-2008)

Bekend om zijn Combines, die de grenzen tussen schilderkunst en beeldhouwkunst vervaagden door gevonden objecten en alledaagse items op of in zijn doeken te verwerken. Denk aan opgezette dieren, banden, meubels. Een beroemd voorbeeld is Monogram (1955-59), dat een opgezette angorageit met een band om zijn middel bevat, staand op een geschilderd platform. Het is als een chaotische, prachtige botsing van de wereld op een plat oppervlak. Zijn werk is een fantastisch voorbeeld van mixed media kunst, en laat zien hoe gevonden objecten kunnen samengaan en interageren met traditionele kunstmaterialen. Rauschenbergs onbevreesde mix van materialen voelde voor mij altijd ongelooflijk bevrijdend; het voelde als toestemming om alles te gebruiken. Monogram is een schoolvoorbeeld van deze onbevreesde benadering, waarbij schilderkunst, collage en beeldhouwkunst in één gedurfd stuk worden gecombineerd.

Louise Nevelson (1899-1988)

Ze verzamelde afgedankte houten objecten – stoelpoten, kratten, architectonische fragmenten, balusters – en assembleerde ze tot grote, vaak monochrome (meestal zwart, wit of goud), sculpturale muren of omgevingen. Het schilderen van de disparate objecten in één kleur hielp om ze te verenigen, waardoor de kijker zich concentreerde op de vormen, schaduwen en de algehele structuur in plaats van de oorspronkelijke identiteit van de individuele items. Haar werk is ongelooflijk krachtig, en transformeert vergeten restjes in monumentale, bijna architectonische, stukken. Denk aan haar Sky Cathedral serie, waarin talloze houten stukken zijn gerangschikt in torenhoge, complexe structuren. Haar benadering is een schoolvoorbeeld van assemblage kunst op grote schaal. Nevelsons vermogen om harmonie te vinden in chaos door de simpele handeling van alles in één kleur te schilderen, bewonder ik diep; het is een krachtige daad van transformatie. Sky Cathedral (1958) is een adembenemend voorbeeld van hoe ze afgedankt hout transformeerde in een majestueuze, uniforme omgeving.

Arte Povera

Ontstaan in Italië eind jaren zestig, maakte de Arte Povera (letterlijk "arme kunst") beweging ook veelvuldig gebruik van gevonden, alledaagse en vaak nederige materialen zoals aarde, vodden, hout en industrieel afval. Kunstenaars als Michelangelo Pistoletto en Jannis Kounellis gebruikten deze materialen om de commercialisering van kunst uit te dagen en kritiek te leveren op de consumptiemaatschappij, en creëerden werken die vaak efemeer of plaats-specifiek waren. Hun focus op de ruwe, intrinsieke kwaliteiten van deze 'arme' materialen bood een ander perspectief dan de Dada/Surrealistische benadering, meer geworteld in politiek en sociaal commentaar en een verbinding met natuur en geschiedenis. Het was een krachtige verklaring tegen de gladheid van de opkomende kunstmarkt, een terugkeer naar de basis met een politiek randje. Pistoletto's Venus of the Rags (1967), een klassieke sculptuur die naar een stapel afgedankte kleding kijkt, is een iconisch voorbeeld van de nevenschikking van hoge kunst en nederige materialen van deze beweging.

Hedendaagse Kunstenaars

Veel hedendaagse kunstenaars zetten deze traditie voort, vaak met nieuwe wendingen en gericht op moderne zorgen. Kunstenaars als Ai Weiwei gebruiken gevonden objecten, soms op massale schaal (zoals antieke houten krukken of fietsen), om commentaar te geven op geschiedenis, cultuur en politiek, vaak verwijzend naar specifieke Chinese contexten. Denk aan het werk van El Anatsui, die glinsterende, grootschalige sculpturen creëert uit afgedankte flesdoppen en ander metaalafval, en materialen van consumptie transformeert in adembenemende tapijten die spreken over geschiedenis, handel en het milieu. Zijn werk is een verbluffend voorbeeld van het omzetten van letterlijk afval in transcendente schoonheid. Betye Saar is een andere ongelooflijke kunstenaar die gevonden objecten gebruikt, met name die met racistische beelden of persoonlijke betekenis (zoals Aunt Jemima figuren of wasborden), om krachtige assemblages te creëren die de Afro-Amerikaanse geschiedenis, spiritualiteit en identiteit verkennen, en narratieven terugeisen via afgedankte items. Subodh Gupta, een Indiase kunstenaar, gebruikt alledaagse objecten zoals roestvrijstalen tiffin-dozen en keukengerei om grootschalige sculpturen en installaties te creëren die commentaar geven op de Indiase samenleving, consumentisme en globalisering, en symbolen van het dagelijks leven omzetten in monumentale vormen. Andere kunstenaars gebruiken misschien elektronisch afval, plastic puin uit de oceaan, of materialen die specifiek zijn voor hun lokale omgeving, waardoor de praktijk relevant en voortdurend evoluerend blijft, en constant reageert op de moderne wereld. Gevonden objecten spelen ook een prominente rol in hedendaagse straatkunst en openbare installaties, waardoor kunst rechtstreeks naar de mensen wordt gebracht en interactie wordt aangegaan met stedelijke omgevingen.

credit, licence

Deze kunstenaars, van de pioniers tot de vernieuwers van vandaag, tonen de blijvende kracht en veelzijdigheid van het gevonden object als medium voor expressie, kritiek en transformatie.

Uitdagingen van het Werken met Gevonden Objecten (Het is Niet Altijd Glamoureus!)

Hoewel de vrijheid en het narratieve potentieel van gevonden objecten enorm zijn, is dit medium niet zonder moeilijkheden. Het is niet zo eenvoudig als iets oppakken en het kunst noemen (hoewel Duchamp zou kunnen beweren dat het dat wel kan zijn!). Kunstenaars die met deze materialen werken, worden vaak geconfronteerd met unieke uitdagingen:

• Sourcing en Beschikbaarheid: Het vinden van de juiste objecten kan een tijdrovend en onvoorspelbaar proces zijn. Je kunt niet zomaar een specifieke tint roest of een perfect gebroken theekopje bestellen bij een kunsthandel. Het vereist constant zoeken, geduld en vaak een beetje geluk. Mijn eigen studio ziet er vaak uit als een zorgvuldig samengestelde rommelwinkel, omdat ik nooit weet wanneer dat perfecte stuk zal opduiken. Het uitleggen van je groeiende verzameling 'schatten' aan vrienden of familie kan ook... interessant zijn. "Nee, echt, deze stapel oude flesdoppen is voor mijn kunst!" Ik heb eens wekenlang gezocht naar precies het juiste soort verweerde houten plank voor een stuk, en controleerde elke container en sloopwerf waar ik langskwam. Het voelde een beetje obsessief, maar de voldoening toen ik het eindelijk vond, was enorm. En ja, mijn partner heeft zeker geleerd gewoon te zuchten als ik thuiskom met weer een zak 'schatten'.
• Conservering en Behoud: In tegenstelling tot traditionele kunstmaterialen die ontworpen zijn om lang mee te gaan, zijn gevonden objecten vaak inherent fragiel, vatbaar voor verval, roest, verkleuring of afbraak na verloop van tijd. Het behoud van deze werken voor toekomstige generaties vereist gespecialiseerde kennis en technieken, wat kostbaar en complex kan zijn. Hoe conserveer je een sculptuur gemaakt van oude banden en drijfhout? Het is een echte puzzel. Het is ook de moeite waard op te merken, zoals eerder vermeld, dat sommige kunst met gevonden objecten opzettelijk efemeer is, ontworpen om te vervallen of tijdelijk te zijn, wat een extra laag betekenis toevoegt over vergankelijkheid of de cyclus van het leven.
• Structurele Integriteit: Het samenvoegen van disparate objecten tot een samenhangend kunstwerk kan technisch uitdagend zijn. Hoe zorg je ervoor dat een sculptuur gemaakt van verschillende gevonden objecten stabiel is en niet uit elkaar valt? Het vereist vindingrijkheid, technische vaardigheden en vaak veel vallen en opstaan. Soms dicteert het object de structuur, en moet je met de inherente vorm en beperkingen werken. Ik heb zeker stukken gehad die tijdens de assemblage instortten, wat leidde tot een mix van frustratie en onverwachte nieuwe mogelijkheden. Eens besteedde ik uren aan het zorgvuldig balanceren van een stapel oude keramische scherven, alleen om het geheel spectaculair te zien omvallen net toen ik de laatste lijm wilde aanbrengen. Het was frustrerend, maar de manier waarop de stukken anders braken, gaf juist een idee voor een nieuwe compositie. Het is een constante strijd tegen de zwaartekracht en de inherente aard van de materialen.
• Ethische Overwegingen: Hoewel ik dit in de FAQ heb aangestipt, is het een belangrijke uitdaging. Kunstenaars moeten zich bewust zijn van waar ze objecten vandaan halen. Het meenemen van items van privéterrein, historische locaties of plaatsen waar ze nog nodig kunnen zijn of culturele betekenis hebben, is onethisch. Het is cruciaal om je te richten op echt afgedankte materialen of te kopen bij legitieme bronnen zoals rommelmarkten. Het gaat erom te vinden wat is losgelaten, niet om te nemen wat nog wordt vastgehouden. Wees altijd bedacht op lokale regelgeving en eigendomsrechten.
• Opslag en Hantering: Gevonden objecten kunnen omvangrijk, vies en vereisen aanzienlijke ruimte om op te slaan voordat ze worden gebruikt. Het hanteren van potentieel scherpe, roestige of besmette materialen brengt ook risico's met zich mee. Het is zeker niet altijd een glamoureus proces! Je hebt misschien een tetanusinjectie en een goed stofmasker nodig. Maar de potentiële beloning van het vinden van dat perfecte stuk maakt het de moeite waard.
• Waardering en Marktacceptatie: Dit is een grote. Hoe prijs je een kunstwerk gemaakt van afval? De waarde zit niet in de materialen zelf, maar in het concept, de reputatie van de kunstenaar en de uitvoering. Dit kan verwarrend zijn voor verzamelaars en uitdagend voor kunstenaars om de kunstmarkt te navigeren. Iemand ervan overtuigen dat een afgedankt item de moeite waard is om in te investeren, vereist een verschuiving in perspectief, wat deel uitmaakt van de kracht van de kunst, maar ook een praktisch obstakel. Het daagt traditionele opvattingen over waarde uit op basis van dure materialen of arbeidsintensief werk, en richt zich in plaats daarvan op het idee en het unieke perspectief van de kunstenaar. Het is een fascinerend onderdeel van de kunstmarkt om te verkennen.

Deze uitdagingen voegen een extra laag toe aan de praktijk van de kunstenaar, waardoor de succesvolle creatie van kunst met gevonden objecten nog indrukwekkender wordt. Ondanks deze hindernissen blijft de kracht van het afgedankte object inspireren.

Kunst met Gevonden Objecten Waarderen: Hoe Je de Magie Ziet

Oké, dus hoe begin je überhaupt naar dit soort dingen te kijken? Als je nieuw bent in dit soort kunst, voelt het misschien een beetje... raar. En dat is oké! Het is bedoeld om je aan het denken te zetten. Het daagt je aannames uit. Het nodigt je uit om op een andere manier te kijken. Hier zijn een paar manieren om ermee in contact te komen en er misschien zelfs van te gaan houden:

1. Kijk Voorbij het Materiaal: Zie niet alleen een roestig fietswiel. Vraag je af waarom de kunstenaar dat specifieke fietswiel heeft gekozen. Wat doet de roest, de vorm, de geschiedenis ervan met je? Welke verhalen suggereert het? Wat was het leven ervan voordat het kunst werd? Als ik naar een stuk kijk, probeer ik me de reis ervan voor te stellen. Welke herinneringen zijn ingebed in dat versleten oppervlak? Als je bijvoorbeeld een kunstwerk ziet dat oude, versleten schoenen bevat, zie dan niet alleen schoeisel. Denk na over de afgelegde kilometers, de geleefde levens, de reizen die in die schoenen zijn gemaakt. Welke verhalen zouden ze kunnen vertellen? Wat wil de kunstenaar dat je voelt over die reizen?
2. Overweeg de Context: Waar wordt de kunst tentoongesteld? Is het in een ongerepte galerie, een openbare ruimte, of ergens onverwachts? Hoe heet het? Wat weet je over de achtergrond of intenties van de kunstenaar? Dit alles voegt lagen van betekenis toe. De omgeving kan volledig veranderen hoe je het object waarneemt. Een afgedankte schoen in een goot is gewoon afval; dezelfde schoen op een sokkel in een museum, getiteld Einde van de Reis, wordt iets heel anders. Hoe beïnvloedt de titel of locatie je interpretatie?
3. Denk Na Over Transformatie: Als het object is aangepast of gecombineerd, hoe is de oorspronkelijke betekenis dan veranderd? Welke nieuwe betekenis is gecreëerd door de nevenschikking met andere objecten of materialen? Het is als een visueel raadsel, een puzzel die de kunstenaar je uitnodigt op te lossen. Hoe verandert het plaatsen van een theekopje naast een gebroken klok hoe je beide ziet? Met het schoenvoorbeeld, als het wordt gecombineerd met een kaart of een kompas, wordt het thema van de reis expliciet. Als het gevuld is met aarde en een ontkiemend zaadje, spreekt het van wedergeboorte en de natuur die het afgedankte terugwint. Welke onverwachte verbindingen creëert de kunstenaar?
4. Omarm de Vragen: Kunst met gevonden objecten roept vaak vragen op over waarde, auteurschap en de definitie van wat kunst is zelf. Het is oké om niet alle antwoorden te hebben. Het stellen van vragen is onderdeel van de ervaring. Het is een uitnodiging tot dialoog, een kans om je eigen perspectieven uit te dagen. Het is een gesprek tussen jou, de kunstenaar en het object. Welke vragen roept het kunstwerk bij jou op?

Het is een andere manier van kijken, en net als leren een schilderij te lezen, wordt het gemakkelijker en lonender met oefening. Je zou zelfs overal waar je kijkt potentieel voor kunst kunnen gaan zien! Misschien zelfs in je eigen rommellade. Welke verborgen schatten wachten om ontdekt te worden? Het gaat erom je ogen te openen voor de verhalen en mogelijkheden die in het volle zicht verborgen zijn. Zoek ernaar op onverwachte plaatsen – een lokaal gemeenschapscentrum, een kleine onafhankelijke galerie, of zelfs kunst vinden op onverwachte plaatsen zoals cafés of boetieks. Je zou verrast kunnen zijn door wat je vindt.

FAQ: Brandende Vragen Over Kunst met Gevonden Objecten

V: Is kunst met gevonden objecten echt kunst?

A: Ah, de vraag van een miljoen dollar! Dit is precies wat kunstenaars als Duchamp ons wilden laten vragen. De meeste kunstcritici en historici zijn het erover eens dat dit absoluut zo is. Kunst gaat minder over de gebruikte materialen en meer over het concept, de intentie en de verklaring die de kunstenaar maakt. Gevonden objecten zijn slechts een ander medium, zij het een provocerend. Het dwingt ons om onze definities van wat kunst is te heroverwegen. Als het je aan het denken zet, je iets laat voelen of je vragen laat stellen, doet kunst dan niet zijn werk?

V: Waar kan ik kunst met gevonden objecten zien?

A: Je kunt het vinden in grote musea die zich richten op moderne en hedendaagse kunst, zoals het MoMA in New York of de Tate Modern in Londen. Veel hedendaagse kunstgaleries tonen ook kunstenaars die met gevonden objecten werken. Houd je ogen open in hedendaagse kunstgaleries in Europa of de VS! Je kunt het zelfs tegenkomen op onverwachte plaatsen zoals cafés of openbare ruimtes. Vergeet kleinere, lokale galeries niet – zij tonen vaak innovatieve kunstenaars die diverse materialen gebruiken. Soms worden de meest interessante stukken buiten traditionele locaties gevonden! Je zou het zelfs kunnen vinden in een museum in Den Bosch als je in Nederland bent.

V: Kan ik mijn eigen kunst maken met gevonden objecten?

A: Absoluut! Het is een fantastische manier om creatief te zijn en de wereld anders te zien. Begin klein. Verzamel interessante items die je vindt, denk na over hoe ze zich tot elkaar verhouden, en experimenteer met het rangschikken of combineren ervan. Er zijn geen regels, alleen je verbeelding. Het is een zeer toegankelijke manier om te beginnen met het maken van mixed media kunst of assemblage kunst. Wees gewaarschuwd, je zou wel eens veel 'interessante' rommel kunnen gaan verzamelen! Mijn studio is daar zeker een bewijs van.

V: Hoe vinden kunstenaars inspiratie uit gevonden objecten?

A: Inspiratie kan op vele manieren toeslaan! Soms wekt het object zelf een idee op – de vorm kan een figuur suggereren, de textuur kan een gevoel oproepen, of de geschiedenis kan een narratief suggereren. Andere keren heeft een kunstenaar een concept in gedachten en zoekt actief naar objecten die bij die visie passen. Het element van toeval is ook een enorme bron van inspiratie; het vinden van een onverwacht object kan de richting van een stuk volledig veranderen of leiden tot geheel nieuwe creatieve paden. Het is een dynamisch proces van observatie, intuïtie en speels experimenteren.

V: Kan ik kunst met gevonden objecten kopen, en hoe wordt de waarde bepaald?

A: Ja, je kunt absoluut kunst met gevonden objecten kopen! Je vindt het in galeries gespecialiseerd in hedendaagse kunst, op kunstbeurzen en soms rechtstreeks bij kunstenaars. Hoe de waarde wordt bepaald, is complex en hangt vaak minder af van de intrinsieke waarde van de materialen (een roestige spijker is op zichzelf niet veel waard) en meer van de reputatie van de kunstenaar, het concept achter het werk, de historische betekenis en de marktvraag. Het daagt traditionele opvattingen over waarde uit op basis van dure materialen of arbeidsintensief vakmanschap, en richt zich in plaats daarvan op het idee en het unieke perspectief van de kunstenaar. Het is een fascinerend onderdeel van de kunstmarkt om te verkennen. Verwacht niet dat een stuk gemaakt van afval goedkoop is alleen vanwege de materialen; je betaalt voor het idee en het unieke perspectief van de kunstenaar. Je kunt opties verkennen om kunst te kopen online of in galeries, inclusief stukken die gevonden objecten bevatten.

V: Zijn er ethische overwegingen bij het verzamelen van gevonden objecten?

A: Ja, zeker. Hoewel het zoeken naar materialen deel kan uitmaken van het proces, is het cruciaal om respectvol te zijn. Betreed geen privéterrein, verstoor geen historische locaties en neem geen dingen mee die duidelijk van iemand anders zijn of culturele betekenis hebben. Richt je op openbare ruimtes waar weggooien gebruikelijk is, of zoek op plaatsen zoals rommelmarkten en kringloopwinkels waar items bedoeld zijn voor verkoop of verwijdering. Het gaat erom afgedankte items te vinden, niet om dingen te nemen die nog steeds gewaardeerd of nodig zijn door anderen. Wees altijd bedacht op lokale regelgeving en eigendomsrechten. Bij twijfel, laat het liggen of vraag toestemming.

V: Wat is het verschil tussen kunst met gevonden objecten en recycling/upcycling?

A: Dit is een goede vraag! Hoewel er overlap is, ligt het belangrijkste verschil in intentie en context. Recycling breekt materialen af om iets nieuws te creëren (bijv. plastic flessen omsmelten tot korrels). Upcycling transformeert afgedankte items in iets van hogere waarde of kwaliteit, vaak functioneel (bijv. oude pallets omzetten in meubels). Kunst met gevonden objecten daarentegen is primair gericht op de conceptuele of esthetische verklaring die wordt gemaakt door het object als kunst te presenteren, waarbij de oorspronkelijke vorm en geschiedenis vaak behouden blijven. De focus ligt op betekenis, kritiek of visuele impact binnen een kunstcontext, in plaats van nut of materiële transformatie voor hergebruik. Een kunstenaar kan upcycled materialen binnen een kunstwerk met gevonden objecten gebruiken, maar de kernpraktijk gaat over de reis van het object naar de kunstwereld.

V: Is het toegestaan om gevonden objecten uitgebreid aan te passen?

A: Absoluut! Hoewel Duchamps Readymades de nadruk legden op minimale aanpassing, passen veel kunstenaars gevonden objecten uitgebreid aan door te snijden, schilderen, combineren of andere processen. Dit wordt vaak "ready-made aided" art of simpelweg assemblage genoemd. De mate van aanpassing hangt volledig af van de intentie van de kunstenaar en de verklaring die ze willen maken. De transformatie zelf kan een krachtig onderdeel zijn van de betekenis van het kunstwerk.

V: Zijn er juridische kwesties bij het gebruik van gevonden objecten?

A: Over het algemeen is het gebruik van objecten die in openbaar afval worden gevonden of op rommelmarkten worden gekocht, prima. Juridische kwesties kunnen echter ontstaan als je objecten meeneemt van privéterrein zonder toestemming, van beschermde historische of archeologische locaties, of als het object zelf onderworpen is aan auteursrecht of intellectuele eigendomsrechten (hoewel dit minder vaak voorkomt bij eenvoudige afgedankte items). Het is altijd het beste om je te houden aan duidelijk afgedankte materialen in openbare ruimtes of items te kopen bij legitieme bronnen om potentiële problemen te voorkomen.

V: Hoe worden gevonden objecten gebruikt in andere kunstvormen zoals fotografie of film?

A: Gevonden objecten kunnen verschijnen in fotografie als onderwerpen, rekwisieten, of zelfs fysiek worden opgenomen in de afdruk zelf (zoals collages of mixed media). In film en video kunnen ze worden gebruikt als symbolische rekwisieten, decoratie, of zelfs als basis voor stop-motion animatie of experimentele filmtechnieken met behulp van gevonden beelden of objecten. Hun inherente geschiedenis en textuur voegen lagen van betekenis toe aan deze visuele mediums.

Conclusie: Een Nieuwe Manier van Kijken

Kunstenaars die gevonden objecten gebruiken, nodigen ons uit om met frisse ogen naar de wereld te kijken. Ze laten ons zien dat schoonheid, geschiedenis en betekenis niet alleen te vinden zijn in traditionele materialen of ongerepte omstandigheden, maar kunnen worden opgegraven in het alledaagse, het afgedankte, het over het hoofd geziene. Het is een krachtige herinnering dat creativiteit gaat over perceptie en transformatie, het omzetten van het gewone in het buitengewone.

Dus, de volgende keer dat je een stuk 'rommel' ziet, denk dan aan de kunstenaars die er een meesterwerk in zagen. Het zou zomaar kunnen veranderen hoe je de wereld ziet, één gevonden object tegelijk. En wie weet, misschien inspireert het je om je eigen verzameling te beginnen of iets nieuws te creëren. De wereld zit vol potentieel, wachtend om gevonden te worden. Het is een filosofie die verder reikt dan de studio, en beïnvloedt hoe we waarde en mogelijkheden overal zien, misschien zelfs in de kunst die we in ons eigen leven willen brengen, of het nu een stuk met gevonden objecten is of iets dat je ontdekt en koopt omdat het je aanspreekt. Het gaat allemaal om verbinding en de wereld zien door een unieke lens, een ontdekkingsreis die je misschien zelfs naar een museum in Den Bosch leidt of je laat nadenken over je eigen tijdlijn van creatieve ontdekking.