Rudolf Stingel: Een Persoonlijke Gids voor Zijn Conceptuele Kunst & Installaties

Wel eens een kunstgalerie binnengelopen en de hele vloer, misschien zelfs de muren, bekleed gevonden met zacht tapijt? Of een gigantisch, glinsterend zilveren paneel gezien dat eruitziet als abstracte kunst, om dan te beseffen dat het bedekt is met krassen en graffiti achtergelaten door... nou ja, iedereen? Als dat zo is, bent u misschien het werk van Rudolf Stingel tegengekomen. Zijn kunst kan in het begin wat verwarrend zijn. Is het schilderkunst? Sculptuur? Binnenhuisarchitectuur op hol geslagen? Of misschien wel alles hierboven? Bereid u voor om te heroverwegen wat een schilderij kan zijn, want Stingel is er om uw verwachtingen te ontmantelen, kamer na kamer met tapijt of gekraste muur na muur. Het is alsof hij voortdurend vraagt: "Wat is schilderkunst eigenlijk?" – en zijn antwoorden zijn vaak verrassend, soms prachtig, en zetten u altijd aan het denken.

Ik herinner me de eerste keer dat ik een van zijn tapijtinstallaties zag. Het was desoriënterend, om op dit zachte, patroonrijke oppervlak te stappen in een ruimte die ik hard en gepolijst verwachtte. Het deed me onmiddellijk de grenzen in twijfel trekken – waar eindigt de kunst en begint de omgeving? Stingel is geen kunstenaar die je zomaar een afgewerkt plaatje presenteert en het daarbij laat. Oh nee. Hij is meer geïnteresseerd in het onthullen van hoe kunst gemaakt wordt, wat iets 'kunst' maakt, en zelfs het publiek de handen uit de mouwen laten steken (soms letterlijk). Ik vind zijn aanpak vreemd verfrissend; het snijdt door een deel van de kostbaarheid die kunst kan omringen, en herinnert ons eraan dat het vaak begint met eenvoudige materialen en handelingen.

Deze gids is uw diepgaande duik in de kunst van Rudolf Stingel. We zullen zijn belangrijkste ideeën, zijn beroemde (en soms beruchte) technieken – van doe-het-zelf schilderinstructies tot die interactieve oppervlakken – verkennen en stilstaan bij belangrijke tentoonstellingen zoals die in Palazzo Grassi en Fondation Beyeler. Bereid u voor om te heroverwegen wat een schilderij kan zijn.

Dus, hoe is deze kunstenaar, bekend om het veranderen van galerie vloeren in canvassen en het uitnodigen tot vandalisme, tot stand gekomen? Laten we het doek een beetje verder terughalen.

Rudolf Stingel beter leren kennen (voorbij de hoofdbrekers)

Stingel, geboren in Merano, Italië, in 1956, woont en werkt nu voornamelijk in New York City. Hij kwam op in de late jaren 80 en trok snel de aandacht met zijn aanpak die conceptuele kunst vermengde met de handeling van het schilderen. Hij concentreerde zich niet alleen op het uiteindelijke beeld, maar was diep geïnvesteerd in het proces, de materialen en de context rondom het kunstwerk. Zijn opkomst in de late jaren 80, een tijd waarin de schilderkunst voortdurend 'dood' of irrelevant werd verklaard, voelt voor mij bijzonder treffend. Het is alsof hij het toneel betrad en zei: "Wacht eens even, jullie bekijken het helemaal verkeerd. De schilderkunst is niet dood; jullie stellen alleen niet de juiste vragen erover." Die bereidheid om aannames over een eeuwenoud medium uit te dagen, vind ik ongelooflijk inspirerend in mijn eigen praktijk.

Hij behoort tot een generatie kunstenaars die de tradities van de schilderkunst bevragen en thema's als auteurschap, authenticiteit, herhaling en het verstrijken van de tijd verkennen. Zie hem minder als een schilder die een scène vastlegt en meer als een onderzoeker die de definitie en mogelijkheden van de schilderkunst zelf exploreert. Hij is zeker een van de belangrijkste hedendaagse kunstenaars die grenzen heeft verlegd.

Het Stingel Playbook: Belangrijkste ideeën en technieken

Stingel houdt zich niet aan één stijl; hij gebruikt verschillende methoden om vergelijkbare onderliggende vragen te verkennen. Het is alsof hij verschillende gereedschappen heeft om dezelfde machine te ontmantelen, waarbij elk een ander facet onthult van wat schilderkunst zou kunnen zijn.

Instructies voor schilderen (De doe-het-zelf aanpak)

Een van zijn vroegste en meest bepalende zetten was de publicatie van een boekje in 1989 getiteld Instructions. Het gaf stap-voor-stap aanwijzingen voor het maken van een "Stingel schilderij", meestal door dikke lagen verf door een tule net op een doek aan te brengen, wat vaak resulteerde in glinsterende, abstracte zilveren oppervlakken. Neem bijvoorbeeld de serie Untitled (1989) zelf – dit zijn niet zomaar abstracte schilderijen; het zijn fysieke manifestaties van een set regels. De resulterende oppervlakken, vaak metaalachtig en getextureerd, zien er bijna mechanisch geproduceerd uit, maar dragen de geest van het proces. Dit bevroeg onmiddellijk het auteurschap – als iedereen het kan maken volgens instructies, wie is dan de kunstenaar? Het democratiseerde het proces, bijna als een recept. Ik herinner me dat ik hierover las en dacht: "Wacht, dus ik zou een Stingel kunnen maken?" Het voelt als een speelse prik aan de mystiek rond de hand van de kunstenaar, suggererend dat misschien het idee het kunstwerk is, niet alleen de uitvoering. Het boekje zelf wordt een conceptueel werk, een reeks instructies die tegelijkertijd een blauwdruk voor een schilderij en een commentaar op de regels van de schilderkunst zijn. Het doet je nadenken over het unieke pad dat elke kunstenaar bewandelt op zijn eigen creatieve tijdlijn.

Tapijtinstallaties

Stingel werd beroemd door het bekleden van hele tentoonstellingsruimtes – vloeren en soms muren – met tapijt. Vaak felgekleurd (zoals oranje of roze) of met patronen (bloemig, sierlijk, of zelfs traditionele oosterse tapijtontwerpen), transformeerden deze installaties de galerie-omgeving volledig. De keuze van patronen zoals oosterse tapijten of bloemmotieven is niet toevallig; het brengt associaties van huiselijkheid, comfort en decoratie in de typisch steriele "witte kubus" van de galerie, waardoor de grenzen opzettelijk vervagen. Bezoekers liepen op het kunstwerk, en lieten sporen van hun aanwezigheid achter – voetafdrukken, vuil, slijtage. De pure schaal van deze werken, zoals de enorme installatie in Palazzo Grassi in 2013, is overweldigend en immersief. Stapend op de zachte pool, wordt het geluid van voetstappen gedempt, het licht vangt de textuur anders, en de visuele impact van het patroon dat zich over een hele kamer uitstrekt, is diepgaand. Het tapijt wordt een canvas dat het verstrijken van de tijd en menselijke interactie binnen de institutionele ruimte vastlegt. Stel je voor dat je dat schoon moet houden – een nachtmerrie voor museummedewerkers, wed ik, maar conceptueel briljant. Het dwingt je om te heroverwegen hoe we normaal omgaan met kunst in een museumomgeving.

credit, licence

Celotex & Styrofoam werken

Dit zijn misschien wel zijn meest iconische interactieve werken. Stingel bekleedt muren met panelen van metaal-gefaceerde Celotex isolatieplaat of zacht Styrofoam. Hoewel de materialen enigszins verschillen in textuur en duurzaamheid (Celotex is steviger, Styrofoam zachter), is hun conceptueel gebruik vergelijkbaar: het zijn oppervlakken die zijn ontworpen om gemarkeerd te worden. Hij nodigt dan (of staat tenminste toe) galeriebezoekers uit om te krassen, te tekenen, te schrijven en in het algemeen hun sporen achter te laten op het oppervlak. In de loop van een tentoonstelling verzamelen deze panelen een dicht netwerk van graffiti, en veranderen ze in een collectief, chaotisch kunstwerk. Het geluid van vingernagels of gereedschappen die over het metaalachtige Celotex schrapen of in het zachte Styrofoam graven, is een visceraal onderdeel van de ervaring, wat de kwetsbaarheid van het materiaal en de directheid van de menselijke aanraking benadrukt. Het is een fascinerende, en soms licht verontrustende, reflectie van publieke expressie en de menselijke drang om een spoor achter te laten. De resultaten kunnen variëren van poëtische krabbels tot... nou ja, minder poëtische. Ik heb foto's gezien van deze installaties waar iemand een gigantisch, grof smileygezicht heeft getekend naast een diep persoonlijke boodschap – die spanning tussen het diepzinnige en het volstrekt alledaagse maakt deel uit van de kracht van het werk. Deze spanning tussen de oorspronkelijke intentie van de kunstenaar (om een oppervlak voor interactie te creëren) en de onvoorspelbare, chaotische uitkomst gecreëerd door het publiek is een kernconceptueel element. De schaal is hier ook essentieel; deze vullen vaak hele kamers, waardoor een overweldigende visuele registratie van collectieve aanwezigheid ontstaat. Denk aan zijn installatie in de Fondation Beyeler in 2019, waar muren een gigantisch, tijdelijk openbaar dagboek werden. Het roept ook vragen op over de rol van de instelling – door deze interactie toe te staan, wordt het museum medeplichtig aan de creatie (en potentiële 'vandalisme') van het kunstwerk, waardoor de grenzen van controle vervagen.

Fotorealistische schilderijen

In tegenstelling tot de proces-zware abstracte en interactieve werken, creëert Stingel ook zorgvuldig uitgevoerde fotorealistische schilderijen. Vaak gebaseerd op foto's, kunnen deze omvatten:

• Melancholische zelfportretten, soms tonen ze hem ouder of vermoeid (zoals zijn Untitled zelfportretten uit de vroege jaren 2000). Dit zijn geen flatterende portretten; ze vangen vaak een gevoel van kwetsbaarheid of de eenvoudige, onopgesmukte realiteit van ouder worden, waarbij de sterfelijkheid door middel van verf wordt geconfronteerd.
• Afbeeldingen die verwijzen naar kunstgeschiedenis (meer over Rudolf Stingel Picasso hieronder).
• Landschappen of patronen afgeleid van zijn eerdere tapijt- of Celotex-werken, die vluchtige sporen vertalen naar permanente schilderijen.

Waarom deze specifieke onderwerpen? Het lijkt te gaan om het verkennen van verschillende facetten van representatie, geheugen en het verstrijken van de tijd. Zijn zelfportretten confronteren sterfelijkheid en de veranderende identiteit van de kunstenaar. De kunsthistorische verwijzingen gaan in op het gewicht van het verleden en de aard van artistieke nalatenschap. En door beelden van zijn eigen tijdelijke installaties te schilderen – zoals een close-up van een versleten deel van tapijt of een detail van een gekraste Celotex-muur – vertaalt hij de vluchtige, interactieve ervaring naar een statisch, traditioneel object. Het is alsof hij een moment in het leven van zijn andere werken bevriest, en het tijdelijke permanentie geeft. Deze vertaalslag voelt als een meditatie over permanentie en waarde, waardoor ik ga nadenken over hoe we kiezen wat we bewaren en wat we laten vervagen. Deze werken brengen een gevoel van traditionele schilderkunstige vaardigheid terug, maar zijn nog steeds diep conceptueel, vaak thema's als geheugen, tijd en de relatie tussen fotografie en schilderkunst verkennend. Het is alsof hij de regels beheerst om ze elders te kunnen breken.

Mijmeringen: Palazzo Grassi & Fondation Beyeler

Stingels conceptuele precisie en visuele impact hebben geleid tot grote solotentoonstellingen op prestigieuze locaties. Twee veelgezochte zijn:

• Rudolf Stingel in Palazzo Grassi (2013): Dit was een massale, immersieve tentoonstelling in Venetië. Stingel bedekte het hele interieur van het historische paleis – meer dan 5.000 vierkante meter vloeren en muren – met een op maat ontworpen oosters tapijtpatroon. Aan deze tapijtbeklede muren hingen zijn fotorealistische schilderijen, wat een dialoog creëerde tussen patroon, omgeving, schilderkunst en de eigen weelderige geschiedenis van het gebouw. Het was een totale omgeving, die de grenzen tussen kunstwerk, decoratie en architectuur deed vervagen. Erdoorheen lopen moet gevoeld hebben als het betreden van een van zijn concepten, een werkelijk overweldigende zintuiglijke ervaring, die de thema's van omgeving en interactie die in zijn tapijtwerken te zien zijn, versterkte.

credit, licence

• Rudolf Stingel in Fondation Beyeler (2019): Deze tentoonstelling nabij Basel, Zwitserland (een must-visit plek voor kunstliefhebbers die Europese galeries verkennen), bood een uitgebreid overzicht van zijn werk. Het bevatte voorbeelden uit al zijn belangrijke series, waaronder interactieve Celotex-muren, tapijtinstallaties, instructieschilderijen en fotorealistische zelfportretten en kunsthistorische verwijzingen. De show Rudolf Stingel Beyeler benadrukte de consistentie van zijn conceptuele zorgen over diverse materialen en technieken, waardoor bezoekers de volledige breedte van zijn bevraging konden zien, van de participerende chaos van de gekraste muren tot de stille contemplatie van zijn geschilderde foto's.

Stingels Dialoog met de Kunstgeschiedenis (Ja, inclusief Picasso)

Stingel opereert niet in een historisch vacuüm. Zijn werk gaat vaak subtiel (of niet zo subtiel) in gesprek met de kunstenaars en stromingen die hem voorgingen.

• Abstract Expressionisme & Minimalisme: Zijn abstracte instructieschilderijen kunnen worden gezien als een commentaar op de gebaarmatige doeken van het Abstract Expressionisme, waarbij heroïsche individuele expressie wordt vervangen door een reproduceerbare formule. Zijn gebruik van industriële materialen en focus op ruimte verbindt zich ook met het Minimalisme. U kunt meer over deze stijlen ontdekken in onze gids over kunststijlen.

credit, licence

• Conceptuele kunst: Zijn instructiestukken en interactieve installaties delen een duidelijke lijn met conceptuele kunstenaars zoals Sol LeWitt of Lawrence Weiner, die het idee of de instructies achter het kunstwerk benadrukten boven het fysieke object zelf. Stingel gaat hierin verder door het direct toe te passen op de handeling van het schilderen.
• Arte Povera: Het gebruik van alledaagse, eenvoudige of industriële materialen zoals tapijt, Celotex en Styrofoam weerspiegelt de zorgen van Arte Povera-kunstenaars die traditionele kunstmaterialen en waarden wilden uitdagen.
• Pop Art: Hoewel niet altijd visueel vergelijkbaar, kunnen Stingels gebruik van herhaling (in patronen of de herhaalbare aard van zijn instructies) en engagement met massaproductiematerialen resoneren met thema's die in Pop Art zijn verkend.
• Fotografie & Reproductie: Zijn fotorealistische werk gaat direct in op de impact van fotografie op de schilderkunst en de aard van beelden in een tijdperk van mechanische reproductie. Het is alsof hij vraagt: "Wat kan schilderkunst dat een foto niet kan? Of andersom?" door fotografische vlakheid nauwgezet na te bootsen met schilderkunstige diepte. Het doet me denken aan het eindeloze gesprek tussen verschillende media. Zien hoe Stingel deze historische draden door zijn eigen unieke lens filtert, veranderde echt mijn kijk op de continuïteit van de kunstgeschiedenis – het is geen reeks geïsoleerde bewegingen, maar een constante, rommelige, fascinerende dialoog.
• Rudolf Stingel Picasso Connectie: Stingel heeft schilderijen gemaakt op basis van foto's van Pablo Picasso. Dit gaat niet over het simpelweg kopiëren van Picasso's stijl; het gaat meer over het ingaan op de mythe van de meester-kunstenaar. Door Picasso weer te geven door de afstandelijke lens van fotorealisme, lijkt Stingel noties van artistiek genie, nalatenschap en hoe historische figuren worden gerepresenteerd en geconsumeerd te onderzoeken. Het is een complexe knipoog naar een gigant van de moderne kunst, gefilterd door Stingels eigen conceptuele kader. Voor meer over Picasso zelf, bekijk onze ultieme gids over Picasso.

credit, licence

Stingel ervaren: Meer dan op het eerste gezicht lijkt

Het zien van Rudolf Stingels kunstwerk in het echt is essentieel. Reproducties slagen erin om de textuur van zijn oppervlakken, de schaal van zijn installaties of het cumulatieve effect van de markeringen op zijn interactieve stukken vast te leggen. De glinstering van het zilver, de versleten pool van het tapijt, de gelaagde geschiedenis op de Celotex – dit zijn tastbare en omgevingsgebonden ervaringen waar foto's slechts een hint van kunnen geven. Je zou zelfs de vage, kenmerkende geur van de materialen kunnen opvangen – de industriële geur van Celotex of het specifieke aroma van nieuw of versleten tapijt – wat een extra laag toevoegt aan de zintuiglijke ontmoeting.

• Waar te zien: Zijn werk bevindt zich in belangrijke museumcollecties wereldwijd (MoMA NYC, Whitney, Tate London, enz.) en wordt vertegenwoordigd door topgaleries zoals Gagosian. Veel van deze grote instellingen staan bekend om hun belangrijke hedendaagse collecties, dus het in de gaten houden van hun programma's is een goede gok. U kunt meer ontdekken over musea wereldwijd in onze wereldwijde museumgids.
• Hoe het te benaderen: Kijk er niet alleen naar; denk na over hoe het gemaakt is en wat het doet in de ruimte. Betrek uw zintuigen en uw geest.
  • Als het een instructieschilderij is, overweeg dan de implicaties van de formule. Wat betekent het voor de hand van de kunstenaar? Wat betekent het dat iedereen het zou kunnen maken? Verandert dat de waarde ervan? Het doet je de definitie van een origineel in twijfel trekken.
  • Als het een tapijt is, let dan op de sporen die anderen hebben achtergelaten, het gevoel onder de voeten, hoe het de kamer verandert. Luister naar het geluid van uw eigen voetstappen op het oppervlak. Hoe voelt het om op de kunst te lopen? Het is een vreemde mix van eerbied en... nou ja, gewoon lopen.
  • Als het Celotex is, lees dan de graffiti (met voorzichtigheid!), observeer de lagen, denk na over publieke versus privéruimte. Wat zegt deze collectieve markering over ons? Misschien zelfs uw eigen markering toevoegen indien toegestaan – controleer wel eerst de regels! Wees niet die persoon. Het is een fascinerende studie in de menselijke natuur, nietwaar? De drang om een spoor achter te laten, zelfs een vluchtig spoor.
  • Als het fotorealisme is, overweeg dan de bronafbeelding, de vertaalslag naar verf, de thema's van tijd en geheugen. Hoe verandert het schilderkunstige oppervlak uw perceptie vergeleken met een foto? Leren hoe je een schilderij leest is nuttig, zelfs wanneer het schilderij zichzelf bevraagt.

Zijn werken halen hoge prijzen op de secundaire kunstmarkt, wat zijn status weerspiegelt. Dit voegt een andere fascinerende laag van complexiteit, of misschien ironie, toe aan zijn praktijk. Hoe past kunst die inherent tijdelijk of participatief is – ontworpen om op gelopen te worden, bekrast, en uiteindelijk weggegooid of getransformeerd – in een markt die gebouwd is op het verzamelen van duurzame, ongerepte objecten? Het daagt traditionele noties van eigendom en waarde op een zeer directe manier uit. Hoewel het bezitten van een Stingel voor velen buiten bereik is, kan het begrijpen van zijn ideeën verrijken hoe je naar allerlei hedendaagse kunst die vandaag beschikbaar is kijkt. Het kan je zelfs anders doen nadenken over je eigen kunst voor thuis of hoe je kunst koopt en ermee omgaat.

Waarom Rudolf Stingel nog steeds resoneert

Stingel is belangrijk omdat hij de schilderkunst relevant en dynamisch maakt in de 21e eeuw. Dit bereikt hij niet door de geschiedenis te negeren, maar door deze te ontleden, te spelen met de conventies en deelname uit te nodigen. Hij herinnert ons eraan dat:

• Kunst ook gaat over proces en concept, niet alleen het afgewerkte object.
• De kijker deel kan uitmaken van de creatie en betekenis van de kunst.
• Alledaagse materialen en omgevingen plekken kunnen worden voor artistieke verkenning.
• Het bevragen van auteurschap en authenticiteit een vitaal gesprek blijft.
• De schaal en zintuiglijke ervaring van kunst krachtige instrumenten zijn.
• De instelling een rol speelt bij het vormgeven van de kunsterervaring.
• Zijn werk traditionele noties van conservatie en de levensduur van kunstobjecten uitdaagt, waardoor we moeten overwegen wat het betekent voor kunst om tijdelijk of voortdurend in verandering te zijn.

Zijn invloed ligt in deze uitbreiding van wat schilderkunst kan omvatten, waarbij conceptuele diepte wordt vermengd met vaak opvallende visuele en tastbare ervaringen. Zijn werk moedigt ons aan om verder te kijken dan het oppervlak, de lagen van betekenis te overwegen, en misschien zelfs onze eigen stempel achter te laten, figuurlijk of letterlijk. Critici benadrukken vaak de spanning in zijn werk – tussen controle (het oorspronkelijke concept van de kunstenaar) en chaos (interactie met de kijker), tussen het sublieme (immersieve schaal) en het alledaagse (tapijt, isolatieplaat). Het is dit samenspel dat zijn werk zo boeiend houdt.

Vragen die ik vaak krijg over Rudolf Stingel

• V: Wat voor kunst maakt Rudolf Stingel?
  • A: Stingel maakt conceptuele schilderijen en installaties. Wat ik fascinerend vind, is hoe hij verschillende technieken gebruikt – zoals op instructies gebaseerde abstracte schilderijen, kamervullende tapijtinstallaties, interactieve Celotex/Styrofoam panelen die graffiti van bezoekers uitnodigen, en fotorealistische schilderijen – allemaal om de fundamentele aard van de schilderkunst zelf te verkennen. Het is schilderkunst die voortdurend vragen stelt over het zijn van schilderkunst.
• V: Waar gaan de tapijtwerken van Rudolf Stingel over?
  • A: Zijn tapijtinstallaties transformeren galerieruimtes, waarbij de vloer/muren in het kunstwerk veranderen. Voor mij benadrukken ze echt thema's van omgeving, de vervagende grenzen tussen decoratie en beeldende kunst, het verstrijken van de tijd (aangezien bezoekers sporen achterlaten), en de institutionele context. De pure schaal en zintuiglijke ervaring zijn essentieel – ze maken je ongelooflijk bewust van je eigen aanwezigheid in de ruimte, wat behoorlijk krachtig is.
• V: Wat zijn de zilveren panelen waar mensen op kunnen schrijven?
  • A: Dat zijn doorgaans zijn Celotex isolatieplaat werken (of soms Styrofoam). Stingel installeert ze en staat bezoekers toe om te krassen, te schrijven of te tekenen op het metalen oppervlak, waardoor een collectief, evoluerend stuk ontstaat. Het draait allemaal om publieke interactie en sporen achterlaten. De schaal van deze installaties is vaak immens, waardoor een kamer verandert in een gigantisch, tijdelijk openbaar canvas, wat een wild concept is als je erover nadenkt.
• V: Heeft Rudolf Stingel portretten van Picasso geschilderd?
  • A: Ja, dat heeft hij! Stingel heeft fotorealistische schilderijen gemaakt op basis van foto's van Pablo Picasso. Het is niet zomaar een rechttoe rechtaan portret; het is zijn manier om in gesprek te gaan met de nalatenschap en mythe van zo'n meesterkunstenaar, waarbij representatie en kunstgeschiedenis worden verkend door zijn eigen conceptuele lens. Het belicht ook de interessante relatie tussen fotografie en schilderkunst.
• V: Waar heeft Rudolf Stingel tentoongesteld?
  • A: Hij heeft wereldwijd grote solotentoonstellingen gehad, waaronder belangrijke tentoonstellingen die hele locaties besloegen, zoals het Palazzo Grassi in Venetië (2013) en een uitgebreide retrospectieve in de Fondation Beyeler in Zwitserland (2019), naast vele andere. Zijn werk bevindt zich ook in belangrijke museumcollecties wereldwijd, dus u kunt het tegenkomen op plekken als MoMA of de Tate.

Voorbij het oppervlak

Het werk van Rudolf Stingel lijkt in eerste instantie misschien eenvoudig – een tapijt, een zilveren paneel, een geschilderde foto. Maar duik iets dieper en je vindt lagen van gedachten over wat kunst is, hoe het gemaakt wordt en wie mag participeren. Hij gebruikt schilderkunst om over schilderkunst te praten, vaak met een droog gevoel voor humor en een bereidheid om de controle los te laten. Het is een gesprek waar ik steeds op terugkom, vooral wanneer ik in mijn eigen atelier ben en nadenk over de materialen die ik gebruik of de sporen die ik achterlaat. Het doet me mijn eigen proces bevragen – hoeveel is gepland, hoeveel is toevallig, hoeveel wordt beïnvloed door de omgeving of de kijker? Stingels werk herinnert me eraan dat zelfs in de solitaire handeling van schilderen er echo's zijn van samenwerking en context.

credit, licence

Dus, de volgende keer dat u zijn werk tegenkomt, neem even de tijd. Denk na over de instructies die u niet kreeg, de sporen die zijn achtergelaten en de vragen die net onder het oppervlak worden gesteld. Het is een uitnodiging om de wereld – en kunst – net iets anders te zien. Misschien inspireert het u zelfs om na te denken over uw eigen kunstinspiraties of hoe u kunst koopt en ermee omgaat. Zijn werk is een krachtige herinnering dat kunst niet altijd een afgewerkt, onaantastbaar object is; soms is het een voortdurend proces, een gedeelde ervaring en een uitdaging voor onze verwachtingen.