Rudolf Stingel: Schilderen Over Schilderen (En Jou Erbij Betrekken)

Ooit een kunstgalerie binnengelopen en de hele vloer, misschien zelfs de muren, bedekt gevonden met pluche tapijt? Of een gigantisch, glinsterend zilveren paneel gezien dat eruitziet als abstracte kunst, om vervolgens te beseffen dat het bedekt is met krassen en graffiti achtergelaten door... nou ja, iedereen? Als dat zo is, ben je misschien het werk van Rudolf Stingel tegengekomen. Zijn kunst kan in het begin een beetje een raadsel zijn. Is het schilderen? Sculptuur? Interieurontwerp dat op hol geslagen is? Of misschien wel alles hierboven? Bereid je voor om te heroverwegen wat een schilderij kan zijn, want Stingel is hier om je verwachtingen te ontmantelen, kamer voor kamer met tapijt of muur voor muur met krassen. Het is alsof hij constant vraagt: "Wat is schilderen eigenlijk?" – en zijn antwoorden zijn vaak verrassend, soms prachtig, en zetten je altijd aan het denken.

Ik herinner me de eerste keer dat ik een van zijn tapijtinstallaties zag. Het was desoriënterend, om op dit zachte, gedessineerde oppervlak te stappen in een ruimte die ik hard en gepolijst verwachtte. Het deed me onmiddellijk de grenzen in twijfel trekken – waar eindigt de kunst en begint de omgeving? Stingel is geen kunstenaar die je gewoon een afgewerkt beeld presenteert en het daarbij laat. Oh nee. Hij is meer geïnteresseerd in het onthullen van hoe kunst wordt gemaakt, wat iets 'kunst' maakt, en zelfs het publiek de handen vuil laten maken (soms letterlijk). Ik vind zijn benadering vreemd genoeg verfrissend; het doorbreekt een deel van de kostbaarheid die kunst kan omringen, en herinnert ons eraan dat het vaak begint met eenvoudige materialen en handelingen.

Deze gids is jouw diepe duik in Rudolf Stingel kunst. We verkennen zijn belangrijkste ideeën, zijn beroemde (en soms beruchte) technieken – van doe-het-zelf schilderinstructies tot die interactieve oppervlakken – en raken belangrijke tentoonstellingen aan, zoals die in het Palazzo Grassi en de Fondation Beyeler. Bereid je voor om te heroverwegen wat een schilderij kan zijn.

Hoe is deze kunstenaar, bekend om het veranderen van galerie vloeren in doeken en het uitnodigen van vandalisme, tot stand gekomen? Laten we het gordijn iets verder terugtrekken.

Rudolf Stingel Leren Kennen (Voorbij de Raadsels)

Geboren in Merano, Italië, in 1956, woont en werkt Stingel nu voornamelijk in New York City. Hij kwam op in de late jaren 80 en trok al snel de aandacht met zijn benadering die conceptuele kunst vermengde met de handeling van het schilderen. Hij was niet alleen gericht op het eindbeeld, maar diep geïnvesteerd in het proces, de materialen en de context rondom het kunstwerk. Zijn opkomst in de late jaren 80, een tijd waarin schilderen constant 'dood' of irrelevant werd verklaard, voelt voor mij bijzonder schrijnend. Het is alsof hij op het toneel stapte en zei: "Wacht even, je bekijkt het helemaal verkeerd. Schilderen is niet dood; je stelt gewoon niet de juiste vragen erover." Die bereidheid om aannames over een eeuwenoud medium uit te dagen, vind ik ongelooflijk inspirerend in mijn eigen praktijk.

Hij behoort tot een generatie kunstenaars die de tradities van het schilderen bevragen, en thema's verkennen zoals auteurschap, authenticiteit, herhaling en het verstrijken van de tijd. Zie hem minder als een schilder die een scène vastlegt en meer als een onderzoeker die de definitie en mogelijkheden van het schilderen zelf verkent. Hij is zeker een van de belangrijke hedendaagse kunstenaars die grenzen heeft verlegd.

Het Stingel Speelboek: Belangrijke Ideeën en Technieken

Stingel houdt zich niet aan één stijl; hij gebruikt verschillende methoden om vergelijkbare onderliggende vragen te verkennen. Het is alsof je verschillende gereedschappen hebt om dezelfde machine te ontmantelen, waarbij elk een ander facet onthult van wat schilderen zou kunnen zijn.

Instructies voor Schilderen (De Doe-Het-Zelf Benadering)

Een van zijn vroegste en meest bepalende zetten was het publiceren van een boekje in 1989 getiteld Instructions. Het gaf stap-voor-stap aanwijzingen voor het maken van een "Stingel schilderij", meestal met het aanbrengen van dikke lagen verf door tule gaas op een doek, wat vaak resulteerde in glinsterende, abstracte zilveren oppervlakken. Neem bijvoorbeeld de serie Untitled (1989) zelf – dit zijn niet zomaar abstracte schilderijen; het zijn fysieke manifestaties van een reeks regels. De resulterende oppervlakken, vaak metallic en gestructureerd, zien er bijna mechanisch geproduceerd uit, maar dragen de geest van het proces. Dit bevroeg onmiddellijk het auteurschap – als iedereen het kan maken volgens instructies, wie is dan de kunstenaar? Het democratiseerde het proces, bijna als een recept. Ik herinner me dat ik hierover las en dacht: "Wacht, dus ik zou een Stingel kunnen maken?" Het voelt als een speelse prik naar de mystiek rond de hand van de kunstenaar, suggererend dat misschien het idee het kunstwerk is, niet alleen de uitvoering. Het boekje zelf wordt een conceptueel stuk, een reeks instructies die tegelijkertijd een blauwdruk voor een schilderij zijn en een commentaar op de regels van het schilderen zelf. Het zet je aan het denken over het unieke pad dat elke kunstenaar aflegt op zijn eigen creatieve tijdlijn.

Tapijtinstallaties

Stingel werd beroemd door het bedekken van hele tentoonstellingsruimtes – vloeren en soms muren – met tapijt. Vaak felgekleurd (zoals oranje of roze) of gedessineerd (bloemen, sierlijk, of zelfs traditionele oosterse tapijtontwerpen), transformeerden deze installaties de galerieomgeving volledig. De keuze van patronen zoals oosterse tapijten of bloemmotieven is niet toevallig; het brengt associaties van huiselijkheid, comfort en decoratie in de typisch steriele "white cube" van de galerie, waardoor de grenzen opzettelijk vervagen. Bezoekers liepen op het kunstwerk en lieten sporen van hun aanwezigheid achter – voetafdrukken, vuil, slijtage. De pure schaal van deze stukken, zoals de enorme installatie in het Palazzo Grassi in 2013, is overweldigend en meeslepend. Bij het betreden van de zachte pool wordt het geluid van voetstappen gedempt, het licht vangt de textuur anders, en de visuele impact van het patroon dat zich uitstrekt over een hele kamer is diepgaand. Het tapijt wordt een canvas dat het verstrijken van de tijd en menselijke interactie binnen de institutionele ruimte vastlegt. Stel je voor dat je dat schoon moet houden – een nachtmerrie voor museummedewerkers, wed ik, maar briljant conceptueel. Het dwingt je om te heroverwegen hoe we normaal interageren met kunst in een museumomgeving.

credit, licence

Celotex & Styrofoam Werken

Dit zijn misschien wel zijn meest iconische interactieve stukken. Stingel bedekt muren met panelen van metallic-faced Celotex isolatieplaat of zacht Styrofoam. Hoewel de materialen enigszins verschillen in textuur en duurzaamheid (Celotex is steviger, Styrofoam zachter), is hun conceptuele gebruik vergelijkbaar: het zijn oppervlakken die ontworpen zijn om gemarkeerd te worden. Hij nodigt vervolgens galeriebezoekers uit (of staat het op zijn minst toe) om te krassen, te tekenen, te schrijven en over het algemeen hun sporen achter te laten op het oppervlak. In de loop van een tentoonstelling accumuleren deze panelen een dicht web van graffiti, en veranderen ze in een collectief, chaotisch kunstwerk. Het geluid van vingernagels of gereedschap dat over de metallic Celotex schraapt of in het zachte Styrofoam graaft, is een visceraal onderdeel van de ervaring, en benadrukt de kwetsbaarheid van het materiaal en de directheid van de menselijke aanraking. Het is een fascinerende, en soms licht verontrustende, weerspiegeling van publieke expressie en de menselijke drang om een spoor achter te laten. De resultaten kunnen variëren van poëtische krabbels tot... nou ja, minder poëtische. Ik heb foto's gezien van deze installaties waar iemand gewoon een gigantisch, grof smileygezicht heeft getekend naast een diep persoonlijke boodschap – die spanning tussen het diepzinnige en het volkomen alledaagse is onderdeel van de kracht van het werk. Deze spanning tussen de oorspronkelijke intentie van de kunstenaar (om een oppervlak voor interactie te creëren) en het onvoorspelbare, chaotische resultaat gecreëerd door het publiek is een kernconceptueel element. De schaal is hier ook essentieel; deze vullen vaak hele kamers en creëren een overweldigende visuele registratie van collectieve aanwezigheid. Denk aan zijn installatie in de Fondation Beyeler in 2019, waar muren een gigantisch, tijdelijk publiek dagboek werden. Het roept ook vragen op over de rol van de instelling – door deze interactie toe te staan, wordt het museum medeplichtig aan de creatie (en potentiële 'vandalisme') van het kunstwerk, waardoor de grenzen van controle vervagen.

Fotorealistische Schilderijen

In tegenstelling tot de procesgerichte abstracte en interactieve werken, creëert Stingel ook minutieus weergegeven fotorealistische schilderijen. Vaak gebaseerd op foto's, kunnen deze omvatten:

• Melancholische zelfportretten, soms tonend dat hij ouder of vermoeid is (zoals zijn Untitled zelfportretten uit de vroege jaren 2000). Dit zijn geen flatterende portretten; ze vangen vaak een gevoel van kwetsbaarheid of de eenvoudige, onopgesmukte realiteit van veroudering, en confronteren sterfelijkheid door middel van verf.
• Afbeeldingen die verwijzen naar kunstgeschiedenis (meer over Rudolf Stingel Picasso hieronder).
• Landschappen of patronen afgeleid van zijn eerdere tapijt- of Celotex-werken, waarbij vluchtige sporen worden vertaald naar permanente schilderijen.

Waarom deze specifieke onderwerpen? Het lijkt te gaan om het verkennen van verschillende facetten van representatie, geheugen en het verstrijken van de tijd. Zijn zelfportretten confronteren sterfelijkheid en de veranderende identiteit van de kunstenaar zelf. De kunsthistorische verwijzingen gaan in dialoog met het gewicht van het verleden en de aard van artistieke nalatenschap. En door afbeeldingen van zijn eigen tijdelijke installaties te schilderen – zoals een close-up van een versleten deel van een tapijt of een detail van een bekraste Celotex-muur – vertaalt hij de vluchtige, interactieve ervaring naar een statisch, traditioneel object. Het is alsof hij een moment in het leven van zijn andere werken bevriest, en permanentie geeft aan het tijdelijke. Deze daad van vertaling voelt als een meditatie over permanentie en waarde, en zet me aan het denken over hoe we kiezen wat we bewaren en wat we laten vervagen. Deze werken brengen een gevoel van traditionele schilderkunstige vaardigheid terug, maar zijn nog steeds diep conceptueel, en verkennen vaak thema's als geheugen, tijd en de relatie tussen fotografie en schilderen. Het is alsof hij de regels beheerst, alleen maar om ze elders te kunnen breken.

Landmark Momenten: Palazzo Grassi & Fondation Beyeler

Stingels conceptuele strengheid en visuele impact hebben geleid tot grote solotentoonstellingen op prestigieuze locaties. Twee vaak gezochte zijn:

• Rudolf Stingel in Palazzo Grassi (2013): Dit was een enorme, meeslepende tentoonstelling in Venetië. Stingel bedekte het hele interieur van het historische paleis – meer dan 5.000 vierkante meter vloeren en muren – met een op maat ontworpen oosters tapijtpatroon. Aan deze met tapijt beklede muren hingen zijn fotorealistische schilderijen, wat een dialoog creëerde tussen patroon, omgeving, schilderkunst en de weelderige geschiedenis van het gebouw zelf. Het was een totale omgeving, die de grenzen tussen kunstwerk, decoratie en architectuur vervaagde. Erdoorheen lopen moet hebben gevoeld als het betreden van een van zijn concepten, een werkelijk overweldigende zintuiglijke ervaring, die de thema's van omgeving en interactie, zoals te zien in zijn tapijtweken, versterkte.

credit, licence

• Rudolf Stingel in Fondation Beyeler (2019): Deze tentoonstelling nabij Basel, Zwitserland (een must-visit plek voor kunstliefhebbers die Europese galerieën verkennen), bood een uitgebreid overzicht van zijn werk. Het bevatte voorbeelden uit al zijn belangrijkste series, waaronder interactieve Celotex-muren, tapijtinstallaties, instructieschilderijen en fotorealistische zelfportretten en kunsthistorische verwijzingen. De Rudolf Stingel Beyeler tentoonstelling benadrukte de consistentie van zijn conceptuele zorgen over diverse materialen en technieken, waardoor bezoekers de volledige breedte van zijn bevraging konden zien, van de participatieve chaos van de bekraste muren tot de stille contemplatie van zijn geschilderde foto's.

Stingels Dialoog met Kunstgeschiedenis (Ja, Inclusief Picasso)

Stingel opereert niet in een historisch vacuüm. Zijn werk gaat vaak subtiel (of minder subtiel) in dialoog met de kunstenaars en bewegingen die voor hem kwamen.

• Abstract Expressionisme & Minimalisme: Zijn abstracte instructieschilderijen kunnen worden gezien als een commentaar op de gestuele doeken van het Abstract Expressionisme, waarbij heroïsche individuele expressie wordt vervangen door een reproduceerbare formule. Zijn gebruik van industriële materialen en focus op ruimte verbindt ook met Minimalisme. Je kunt meer over deze stijlen ontdekken in onze gids voor kunststijlen.

credit, licence

• Conceptuele Kunst: Zijn instructiestukken en interactieve installaties delen een duidelijke afstamming met figuren uit de Conceptuele Kunst zoals Sol LeWitt of Lawrence Weiner, die het idee of de instructies achter het kunstwerk benadrukten boven het fysieke object zelf. Stingel gaat hierin verder door het direct toe te passen op de handeling van het schilderen.
• Arte Povera: Het gebruik van alledaagse, nederige of industriële materialen zoals tapijt, Celotex en Styrofoam weerspiegelt de zorgen van Arte Povera kunstenaars die traditionele kunstmaterialen en waarden wilden uitdagen.
• Pop Art: Hoewel niet altijd visueel vergelijkbaar, kan Stingels gebruik van herhaling (in patronen of de herhaalbare aard van zijn instructies) en betrokkenheid bij massaal geproduceerde materialen resoneren met thema's die in Pop Art zijn verkend.
• Fotografie & Reproductie: Zijn fotorealistische werk adresseert direct de impact van fotografie op schilderen en de aard van beelden in een tijdperk van mechanische reproductie. Het is alsof hij vraagt: "Wat kan schilderen dat een foto niet kan? Of andersom?" door fotografische vlakheid minutieus na te bootsen met schilderkunstige diepte. Het zet me aan het denken over de eindeloze conversatie tussen verschillende mediums. Zien hoe Stingel deze historische draden filtert door zijn eigen unieke lens heeft echt veranderd hoe ik de continuïteit van de kunstgeschiedenis zie – het is geen reeks geïsoleerde bewegingen, maar een constante, rommelige, fascinerende dialoog.
• Rudolf Stingel Picasso Connectie: Stingel heeft schilderijen gemaakt op basis van foto's van Pablo Picasso. Dit gaat niet over het simpelweg kopiëren van Picasso's stijl; het gaat meer over het aangaan van de mythe van de meesterkunstenaar. Door Picasso weer te geven door de afstandelijke lens van fotorealisme, lijkt Stingel noties van artistiek genie, nalatenschap en hoe historische figuren worden gerepresenteerd en geconsumeerd te onderzoeken. Het is een complex knipoog naar een reus van de moderne kunst, gefilterd door Stingels eigen conceptuele kader. Voor meer over Picasso zelf, bekijk onze ultieme gids voor Picasso.

credit, licence

Stingel Ervaren: Meer Dan Op Het Eerste Gezicht

Het zien van Rudolf Stingel kunstwerk in persoon is essentieel. Reproducties hebben moeite om de textuur van zijn oppervlakken, de schaal van zijn installaties of het cumulatieve effect van de markeringen op zijn interactieve stukken vast te leggen. De glinstering van het zilver, de versleten pool van het tapijt, de gelaagde geschiedenis op de Celotex – dit zijn tactiele en omgevingsgerelateerde ervaringen waar foto's slechts een hint van kunnen geven. Je kunt zelfs de zwakke, kenmerkende geur van de materialen opvangen – de industriële geur van Celotex of het specifieke aroma van nieuw of versleten tapijt – wat een extra laag toevoegt aan de zintuiglijke ervaring.

• Waar Hem Te Zien: Zijn werk bevindt zich in belangrijke museumcollecties wereldwijd (MoMA NYC, Whitney, Tate London, etc.) en wordt vertegenwoordigd door topgalerieën zoals Gagosian. Veel van deze grote instellingen staan bekend om hun aanzienlijke hedendaagse collecties, dus hun schema's in de gaten houden is een goede gok. Je kunt meer ontdekken over musea wereldwijd in onze musea wereldwijd gids.
• Hoe Het Te Benaderen: Kijk er niet alleen naar; denk na over hoe het is gemaakt en wat het doet in de ruimte. Betrek je zintuigen en je geest.
  • Als het een instructieschilderij is, overweeg dan de implicaties van de formule. Wat betekent het voor de hand van de kunstenaar? Wat betekent het dat iedereen het zou kunnen maken? Verandert dat de waarde ervan? Het zet je aan het denken over de definitie van een origineel.
  • Als het een tapijt is, let dan op de sporen die anderen hebben achtergelaten, het gevoel onder je voeten, hoe het de kamer verandert. Luister naar het geluid van je eigen voetstappen op het oppervlak. Hoe voelt het om op de kunst te lopen? Het is een vreemde mix van eerbied en... nou ja, gewoon lopen.
  • Als het Celotex is, lees dan de graffiti (met voorzichtigheid!), observeer de lagen, denk na over publieke versus private ruimte. Wat zegt dit collectieve markeren over ons? Voeg misschien zelfs je eigen markering toe als het is toegestaan – maar controleer eerst de regels! Wees niet die persoon. Het is een fascinerende studie van de menselijke natuur, nietwaar? De drang om een spoor achter te laten, zelfs een vluchtig spoor.
  • Als het fotorealisme is, overweeg dan de bronafbeelding, de daad van vertaling naar verf, de thema's van tijd en geheugen. Hoe verandert het schilderkunstige oppervlak je perceptie vergeleken met een foto? Leren hoe je een schilderij leest is nuttig, zelfs wanneer het schilderij zichzelf bevraagt.

Zijn werken brengen hoge prijzen op de secundaire kunstmarkt op, wat zijn status weerspiegelt. Dit voegt nog een fascinerende laag van complexiteit, of misschien ironie, toe aan zijn praktijk. Hoe past kunst die inherent tijdelijk of participatief is – ontworpen om op te lopen, te krassen en uiteindelijk te worden weggegooid of getransformeerd – in een markt die is gebouwd op het verzamelen van duurzame, ongerepte objecten? Het daagt traditionele noties van eigendom en waarde op een zeer directe manier uit. Hoewel het bezitten van een Stingel voor velen buiten bereik ligt, kan het begrijpen van zijn ideeën verrijken hoe je naar allerlei hedendaagse kunst die vandaag beschikbaar is kijkt. Het kan je zelfs anders doen denken over je eigen kunst voor thuis.

Waarom Rudolf Stingel Nog Steeds Resoneert

Stingel is belangrijk omdat hij schilderen relevant en dynamisch maakt in de 21e eeuw. Hij bereikt dit niet door de geschiedenis ervan te negeren, maar door het te ontleden, te spelen met de conventies ervan en deelname uit te nodigen. Hij herinnert ons eraan dat:

• Kunst ook gaat over proces en concept, niet alleen over het afgewerkte object.
• De kijker deel kan uitmaken van de creatie en betekenis van de kunst.
• Alledaagse materialen en omgevingen plaatsen kunnen worden voor artistieke verkenning.
• Het bevragen van auteurschap en authenticiteit een vitale conversatie blijft.
• De schaal en zintuiglijke ervaring van kunst krachtige instrumenten zijn.
• De instelling een rol speelt bij het vormgeven van de kunstervaring.
• Zijn werk traditionele noties van conservatie en de levensduur van kunstobjecten uitdaagt, en ons dwingt na te denken over wat het betekent voor kunst om tijdelijk of constant veranderend te zijn.

Zijn invloed ligt in deze uitbreiding van wat schilderen kan omvatten, waarbij conceptuele diepte wordt vermengd met vaak opvallende visuele en tactiele ervaringen. Zijn werk moedigt ons aan om verder te kijken dan het oppervlak, om de lagen van betekenis te overwegen, en misschien zelfs om onze eigen markering achter te laten, metaforisch of letterlijk. Critici benadrukken vaak de spanning in zijn werk – tussen controle (het oorspronkelijke concept van de kunstenaar) en chaos (interactie van de kijker), tussen het sublieme (meeslepende schaal) en het alledaagse (tapijt, isolatieplaat). Het is dit duwen en trekken dat zijn werk zo boeiend houdt.

Vragen Die Ik Vaak Krijg Over Rudolf Stingel

• V: Wat voor kunst maakt Rudolf Stingel?
  • A: Stingel maakt conceptuele schilderijen en installaties. Wat ik fascinerend vind, is hoe hij verschillende technieken gebruikt – zoals op instructies gebaseerde abstracte schilderijen, kamergrote tapijtinstallaties, interactieve Celotex/Styrofoam panelen die graffiti van bezoekers uitnodigen, en fotorealistische schilderijen – allemaal om de fundamentele aard van het schilderen zelf te verkennen. Het is schilderen dat constant vragen stelt over het zijn van schilderen.
• V: Waar gaan Rudolf Stingels tapijtstukken over?
  • A: Zijn tapijtinstallaties transformeren galerieruimtes, waarbij de vloer/muren het kunstwerk worden. Voor mij benadrukken ze echt thema's als omgeving, de vervagende grenzen tussen decoratie en beeldende kunst, het verstrijken van de tijd (naarmate bezoekers sporen achterlaten), en de institutionele context. De pure schaal en zintuiglijke ervaring zijn essentieel – ze maken je ongelooflijk bewust van je eigen aanwezigheid in de ruimte, wat behoorlijk krachtig is.
• V: Wat zijn de zilveren panelen waar mensen op kunnen schrijven?
  • A: Dat zijn meestal zijn Celotex isolatieplaat werken (of soms Styrofoam). Stingel installeert ze en staat bezoekers toe om te krassen, te schrijven of te tekenen op het metallic oppervlak, waardoor een collectief, evoluerend stuk ontstaat. Het draait allemaal om publieke interactie en markeren. De schaal van deze installaties is vaak immens, waardoor een kamer verandert in een gigantisch, tijdelijk publiek canvas, wat een wild concept is als je erover nadenkt.
• V: Heeft Rudolf Stingel foto's van Picasso geschilderd?
  • A: Ja, dat heeft hij! Stingel heeft fotorealistische schilderijen gemaakt op basis van foto's van Pablo Picasso. Het is niet zomaar een rechttoe rechtaan portret; het is zijn manier om in dialoog te gaan met de nalatenschap en mythe van zo'n meesterkunstenaar, waarbij hij representatie en kunstgeschiedenis verkent door zijn eigen conceptuele lens. Het benadrukt ook de interessante relatie tussen fotografie en schilderen.
• V: Waar heeft Rudolf Stingel tentoongesteld?
  • A: Hij heeft wereldwijd grote solotentoonstellingen gehad, waaronder belangrijke tentoonstellingen die hele locaties besloegen, zoals het Palazzo Grassi in Venetië (2013) en een uitgebreide retrospectieve in de Fondation Beyeler in Zwitserland (2019), naast vele andere. Zijn werk bevindt zich ook in belangrijke museumcollecties wereldwijd, dus je kunt het tegenkomen op plaatsen zoals MoMA of de Tate.

Voorbij Het Oppervlak

Het werk van Rudolf Stingel lijkt in eerste instantie misschien eenvoudig – een tapijt, een zilveren paneel, een geschilderde foto. Maar duik iets dieper, en je vindt lagen van gedachten over wat kunst is, hoe het wordt gemaakt, en wie mag deelnemen. Hij gebruikt schilderen om over schilderen te praten, vaak met een droog gevoel voor humor en een bereidheid om de controle los te laten. Het is een gesprek waar ik steeds weer op terugkom, vooral als ik in mijn eigen atelier ben en nadenk over de materialen die ik gebruik of de markeringen die ik maak. Het zet me aan het denken over mijn eigen proces – hoeveel is gepland, hoeveel is toevallig, hoeveel wordt beïnvloed door de omgeving of de kijker? Het werk van Stingel herinnert me eraan dat zelfs in de eenzame handeling van het schilderen, er echo's zijn van samenwerking en context.

credit, licence

Dus, de volgende keer dat je zijn werk tegenkomt, neem even de tijd. Denk na over de instructies die je niet kreeg, de sporen die zijn achtergelaten, en de vragen die net onder het oppervlak worden gesteld. Het is een uitnodiging om de wereld – en kunst – een beetje anders te zien. Misschien inspireert het je zelfs om na te denken over je eigen kunstinspiratie of hoe je kunst koopt en ermee omgaat. Zijn werk is een krachtige herinnering dat kunst niet altijd een afgewerkt, onaantastbaar object is; soms is het een voortdurend proces, een gedeelde ervaring, en een uitdaging voor onze verwachtingen.