Emotionele Alchemie: Mijn Abstracte Kunst Transformeert Gevoelens in Vorm & Verbinding

Bekentenistijd, en misschien een opluchting om het eindelijk hardop te zeggen: ik ben verschrikkelijk in het plaatsen van mijn gevoelens in nette kleine hokjes, of ze zelfs maar soms te benoemen. Eerlijk gezegd voelt mijn interne emotionele landschap de helft van de tijd minder als een goed onderhouden tuin en meer als een peuter die losgelaten is in een verffabriek – glorieuze, levendige chaos, maar niet bepaald georganiseerd of gemakkelijk te labelen. Ik herinner me een bijzonder turbulente week, toen de vloer van mijn atelier eruitzag als een oorlogsgebied met gespatte verf, elke onbedoelde druppel en levendige veeg een stille getuigenis van de interne storm die ik niet kon articuleren. En dat, mijn vrienden, is precies waarom ik abstracte kunst maak. Het is waar deze ongetemde, prachtige puinhoop zijn perfecte echo vindt in de grenzeloze mogelijkheden van abstractie. Dit gaat niet alleen over het maken van kunst; het is mijn meest eerlijke, rauwe en vaak verrassend coherente manier om emotionele alchemie te bedrijven – vormloze roerselen van binnen omzetten in iets tastbaars, iets dat spreekt zonder woorden, direct op het doek. Het is hoe ik erachter kom wat er werkelijk in me omgaat, een prachtig rommelig gesprek dat, godzijdank, op doek wordt vertaald op manieren die woorden nooit konden, waardoor het onuitsprekelijke een stem krijgt. Het is bijna therapeutisch, dit proces van het onbenoembare eruit gieten.

Voor mij overstijgt abstracte kunst louter esthetiek; het is een directe, ongefilterde download van mijn innerlijke wereld naar een fysiek vlak. Het is de ruimte waar het onuitgesprokene zijn stem vindt, en het onverklaarbare zijn onmiskenbare vorm vindt. Wanneer je iets – wat dan ook – voelt terwijl je naar een abstract werk kijkt, kijk je niet alleen; je verbindt je met diezelfde emotionele stroom die mijn penseel heeft geleid, de kloof overbruggend tussen mijn innerlijke landschap en dat van jou. Als dit resoneert, en je bent nieuwsgierig naar de diepere motivaties achter mijn werk, geniet je misschien van het verkennen van mijn persoonlijke filosofie en artistieke visie.

De Kroes van Creatie: Mijn Proces van Emotionele Alchemie

Dus, hoe ziet deze 'emotionele alchemie' er in de praktijk uit? Het is zelden een lineaire, stap-voor-stap aangelegenheid, meer een sudderende ketel van constant verschuivende gevoelens. Voor mij begint het vaak met een subtiele roering – een aanhoudend gezoem van een emotie die ik niet helemaal kan bevatten, of een warboel van conflicterende sensaties. Dit is het inchoate stadium (ongerijpt, onontwikkeld), een vage interne druk die een uitlaatklep zoekt. Het is die rusteloze energie die me door het atelier doet ijsberen, of de stille pijn die me naar het ezel trekt, zelfs als ik geen bewust plan heb. Het is niet zomaar een mentale toestand; het is een fysieke, onmiskenbare aantrekkingskracht, bijna een hunkering om deze innerlijke trilling extern te vertalen – een beklemming op de borst, een gezoem in de vingertoppen, een nerveuze energie die beweging eist.

Dan volgt de uitnodiging. Ik stap de studio binnen, niet met een plan, maar met een open hart, klaar om te luisteren naar wat het doek ook wil fluisteren. Hier neemt intuïtie het over. De eerste penseelstreken zijn vaak aarzelend, verkennend, alsof ik mijn weg zoek in een donkere kamer. Ik probeer niet te representeren; ik probeer te voelen met mijn hand, de stroom te laten leiden. Deze verkennende dans met de verf bouwt geleidelijk momentum op. Het is een voortdurende dialoog tussen de ontluikende vorm op het doek en het gevoel in mij, een heen-en-weer onderhandeling waarbij de verf vaak de leiding neemt. Het is een moment van overgave, het loslaten van verwachtingen en het omarmen van het onbekende.

Tot slot is er de realisatie. Naarmate lagen zich opstapelen en kleuren interageren, begint het initiële nevelige gevoel samen te komen, waarbij het een vorm en verhaal krijgt dat ik niet bewust had voorzien. Soms is het een diep "aha!"-moment, een plotselinge helderheid over wat ik al die tijd heb gevoeld. Andere keren is het een stil gevoel van resolutie, een gevoel dat tot rust is gekomen op het oppervlak. Deze transformatie, van een onbenoemde interne staat naar een tastbaar visueel verhaal, is de essentie van mijn abstracte emotionele alchemie. Het is een reis waar ik vaak naar terugkeer, altijd nieuwe aspecten van mezelf ontdekkend, net zoals ik mijn artistieke tijdlijn verken.

https://freerangestock.com/photos/177284/artists-workspace-filled-with-paint-brushes-and-supplies.html, licentie

Waarom Woorden Falen, Maar Verf Spreekt: De Unieke Vrijheid van Abstractie

Woorden, met hun zegen van logische, analytische harten, voelen vaak als proberen mist in een net te vangen als het gaat om de kolkende, genuanceerde realiteit van emotie. Serieus, hoe articuleer je de precieze tint nostalgie die verlangen met comfort vermengt, of de zware lichtheid van een bitterzoete herinnering die net buiten bereik zweeft? Probeer het precieze gevoel van 'anticipatoire angst' te beschrijven – die mix van opwinding voor een evenement en angst voor de uitkomst. Het is bijna onmogelijk om met taal vast te pinnen. Of, hoe verwoord je de sensatie van een koude rilling langs je ruggengraat die geen angst is, maar een plotselinge flits van diepe herkenning? Dit is niet om woorden te kleineren; het is simpelweg dat ze voor de complexe, vaak tegenstrijdige stromingen van de ziel frustrerend tekortschieten. Evenzo voelt figuratieve kunst, met zijn naleving van de externe werkelijkheid, voor mij vaak even beperkt. Er is een impliciete verwachting: een boom moet groen zijn, een gezicht moet voldoen aan anatomische regels, een scène moet herkenbaar zijn. Dit is geen kritiek, slechts een observatie dat het niet de weg is voor mijn specifieke soort interne dialoog. Als ik probeer het gevoel van hoop-vermengd-met-vrees uit te drukken, vangt een letterlijke afbeelding van een persoon of een landschap de essentie niet.

Abstracte kunst biedt echter een werkelijk bevrijdende ontsnapping. Het stelt me in staat de bewuste, logische geest te omzeilen en direct toegang te krijgen tot de rauwe, emotionele kern. Het gaat minder om het weergeven van wat ik zie met mijn ogen en alles om het overbrengen van wat ik voel diep in mijn buik. Deze vrijheid – het vermogen om te creëren zonder de last van letterlijke representatie – is de grootste kracht ervan. Het maakt abstractie het meest eerlijke, meest directe vat voor mijn innerlijke wereld, een directe lijn van mijn intuïtie naar het doek, de filter van linguïstische of visuele verwachting omzeilend. Maar deze vrijheid gaat niet alleen over wat niet te tonen; het gaat over de zeer tastbare, fysieke handeling van het die gevoelens vorm laten krijgen. Hier wordt het doek werkelijk een viscerale uitbreiding van mijn innerlijke leven, een stille schreeuw of een stille zucht zichtbaar gemaakt.

Het Viscerale Doek: Waar Gevoelens Vorm Krijgen

Als ik zeg dat mijn gevoelens mijn penseelstreken leiden, bedoel ik dat in de meest letterlijke, viscerale, bijna onwillekeurige zin. Het is minder een bewuste beslissing – 'Ah, ik voel me gelukkig, dus ik schilder een gelukkige scène!' – en meer een directe, onbemiddelde onderbuikreactie, een fysieke imperatief. De studio transformeert in mijn privé emotionele alchemielab, een ruimte waar rauwe, vormloze gevoelens worden gekanaliseerd, bijna elektrisch, in pigment en vorm. De scheppingsdaad zelf wordt een diepe bevrijding, bijna een vorm van zelfzorg, waardoor ik kan verwerken en begrijpen wat woorden niet kunnen aanraken.

Laat me proberen een beeld voor je te schetsen, zonder penseel. Die nerveuze, rusteloze energie van angst? Het voelt niet alleen als scherpe, gebroken lijnen; het wordt ze op het doek, vechtend om ruimte, een visuele spanning creërend. Ik grijp misschien naar mijn snel drogende acrylverf om die directheid, die hectische uitbarstingen, vast te leggen voordat het gevoel kan ontsnappen. De pure, uitgestrekte warmte van vreugde explodeert in levendige, wervelende gele en oranje tinten, ongeremd en reikend buiten de randen. Hier is het pure volume van de verf, de brede, vegende gebaren, net zo belangrijk als de kleur zelf. De stille introspectie van melancholie nestelt zich in diepe, gedempte blauwe en grijze tinten, misschien met een zachte, vervagende rand die nabootst hoe een zwaar hart toch vreemd licht kan aanvoelen aan de randen. Voor deze aanhoudende, complexe emoties zou ik me tot olieverf kunnen wenden, waardoor de langzame droogtijd subtiele menging en gelaagde transparanties mogelijk maakt, waardoor de genuanceerde ebb en vloed van een herinnering wordt vastgelegd. Het is een onmiddellijke, intuïtieve reactie, bijna als niezen – je plant het niet, het gebeurt gewoon, maar dan met verf.

En de schaal van het doek zelf kan boekdelen spreken. Een uitgestrekt, meeslepend werk maakt een alomvattende emotionele ervaring mogelijk, waardoor de kijker wordt ondergedompeld in de rauwe diepte van een gevoel waar ik weken mee worstelde. Omgekeerd kan een kleiner, intiemer werk een geconcentreerd gefluister bevatten, een subtiel gevoel dat rustige, persoonlijke reflectie uitnodigt. Een van de moeilijkste uitdagingen is echter weten wanneer te stoppen. Wanneer wordt rauwe emotie sentimentele cliché? Wanneer is het gevoel werkelijk uitgedrukt zonder overmatig te zijn uitgelegd? Het is een delicaat evenwicht tussen authenticiteit en intentie, tussen het behouden van die rauwe eerlijkheid zonder mezelf in de chaos te verliezen, en vertrouwen op het werk zal resoneren zonder "perfect" te hoeven zijn. Het is een onmiddellijke, intuïtieve reactie, bijna als niezen – je plant het niet, het gebeurt gewoon, maar dan met verf.

Stel je voor, een moment lang, dat prikkelende, bijna hectische gevoel van volkomen overweldigd zijn. Voor mij kan dat zich vertalen in een furieuze vlaag van geagiteerde, korte penseelstreken, misschien in botsende, contrasterende kleuren – een chaotische kruising van agressieve rode en gekneusde paarse tinten, dik van textuur, nauwelijks ingeperkt door de randen van het doek, wat een interne druk weerspiegelt die een uitlaatklep nodig heeft. Of overweeg de stille pijn van verlangen; het kan zich manifesteren als verlengde, bijna smekende vormen in zachte, vloeiende tinten, een zachte trek naar iets net buiten bereik, een fluistering die je bijna kunt horen. Deze verkenning van tekens en gebaren is werkelijk een taal op zich, iets wat ik verder heb onderzocht in de taal van lijn: hoe gebaren emotie definiëren in mijn abstracte kunst. Ik hoop soms dat de kijker de urgentie of de stilte voelt die in die streken is gegaan.

Emotie	Visuele Manifestatie (Tekens/Gebaren)	Typisch Kleurenpalet	Voorkeurs Medium/Techniek
Angst/Rusteloosheid	Scherpe, gebroken lijnen; geagiteerde, korte streken	Contrasterende, botsende kleuren	Sneldrogende acrylverf
Vreugde/Expansie	Levendige wervelingen; brede, vegende gebaren	Heldere gele, oranje, rode tinten	Impasto, royale verf
Melancholie/Introspectie	Diepe, gedempte, vervagende randen; verlengde vormen	Blauw-, grijs-, zachtgroene tinten	Olieverf, glazuren, subtiele menging
Overweldiging	Furieuze vlaag; chaotische kruising	Agressieve rode, gekneusde paarse tinten	Dikke textuur, paletmes
Verlangen/Hunkering	Verlengde, trekkende vormen; zachte golvingen	Zachte, vloeiende tinten; pastels	Transparante glazuren

Dit is niet louter een mentale oefening. De pure fysieke kant van het schilderen – de brede zwaai van mijn arm, de precieze druk van het penseel, het ritmische deppen en slepen, de onbedoelde spat – wordt een intieme uitbreiding van dat interne emotionele landschap. Het is een dans tussen mijn lichaam, mijn hart en het doek. Hoe ik deze intuïtieve stroom omarm, waardoor het onderbewuste leidt, is iets wat ik verder heb verkend in mijn creatieve flow: intuïtie omarmen in abstract schilderen. Maar hoe maken deze ongrijpbare gevoelens, deze fluisteringen van de ziel, de sprong van mijn hart naar het doek met zulke levendige duidelijkheid? Het is fundamenteel, via de materialen zelf – de onuitgesproken taal van kleur en textuur, doordrenkt met de aanraking van de kunstenaar.

Zen Dageraad, licence

De Onuitgesproken Dialoog van Kleur en Textuur

Naast de streken worden kleur en textuur buitengewoon krachtige kanalen voor emotie, die fungeren als directe lijnen naar het onderbewuste. Soms zijn mijn kleurbewustzijn puur instinctief, een rauwe, onnadenkende onderbuikreactie op een stemming – een specifieke ceruleumblauw voor dat ongrijpbare gevoel van stille contemplatie net voor de dageraad, of een scherpe, vurige oranje voor een plotselinge uitbarsting van onverwachte helderheid. Deze intuïtieve benadering van kleur is diep persoonlijk, maar sluit vaak aan bij bredere ideeën die worden verkend in de psychologie van kleur in abstracte kunst. Het gaat niet om het volgen van regels, maar om het voelen van de inherente resonantie van elke tint.

Andere keren is er een subtiele, bijna voorouderlijke knipoog naar kleurpsychologie, zelfs in mijn meest chaotische stukken. Een diep, omhullend blauw kan kalmte belichamen, een vurig rood passie of zelfs een flikkering van irritatie aanwakkeren, en een levendig geel kan spreken van optimisme of een duizelingwekkende energie. Toch zijn dit nooit rigide regels; een vurig rood in het ene schilderij kan inderdaad de hitte van woede zijn, en in een ander, de intense, bijna maniakale focus van creatie. Elke kleur draagt een veelvoud aan potentiële betekenissen in zich, waardoor een complexe, emotionele taal ontstaat die ik verder heb verkend in de emotionele taal van kleur in abstracte kunst.

Textuur speelt ook een cruciale, tactiele rol in deze non-verbale dialoog. Dikke, weelderige impasto kan een opbouwende intensiteit, een rauwe agressie, of het opwindende gevoel van toenemende druk overbrengen. Het kan ook veerkracht betekenen, de structuur van het geheugen, of een geruststellende soliditeit. Ik vind mezelf dat ik uitgebreid impastotechnieken gebruik wanneer ik een gevoel van aarding of rauwe kracht wil overbrengen, vaak gelaagd met een paletmes, een proces dat gedetailleerd is in wat is impasto schilderen. Daarentegen kunnen gladde, bijna doorschijnende glazuren spreken van serene introspectie, de delicate gelaagdheid van tijd, of de vluchtige aard van een stille gedachte. Druppels en spatten kunnen kwetsbaarheid of een spontane ontlading communiceren, terwijl geëtste lijnen een diepgewortelde frustratie of een aanhoudende herinnering kunnen vertegenwoordigen. De tools die ik kies – een brede kwast voor vegende, uitgestrekte gebaren, een paletmes voor scherpe, beslissende randen, of zelfs de directe, onverfijnde aanraking van mijn eigen vingers – dragen elk hun unieke emotionele gewicht, waardoor ik een werkelijk multisensorische emotionele vertelling op het doek kan opbouwen. Het is als het bespelen van een instrument, waarbij elke noot (of streek, of kleur) bijdraagt aan de symfonie van gevoel. Ik heb deze specifieke taal verder uitgediept in het verkennen van textuur: mijn favoriete technieken voor het toevoegen van diepte aan abstracte schilderijen.

https://live.staticflickr.com/65535/51907566658_1100dbeb2a_b.jpg, licentie

Wat werkelijk fascinerend, en een beetje angstaanjagend, is dat soms de emotie nog niet eens volledig gevormd of begrepen is totdat het schilderij begint. De daad van het schilderen zelf wordt een dialoog, een co-creatief proces waarbij ik niet alleen uitdruk, maar ook ontdek en begrijp dat nevelige innerlijke landschap. Deze kwetsbaarheid, de handeling om een ongevormd gevoel te openbaren voor ieders ogen, kan werkelijk eng zijn. Het is een diepe reis van het inchoate – de vage, ongedefinieerde roerselen – naar het tastbare, waarbij elke bewuste markering, elke onbedoelde spat, een stap is naar helderheid, een moment van diepe zelfrealisatie. Dit gaat niet over rigide controle, niet een beetje; het gaat over overgave aan het proces, waardoor het onderbewuste de hand leidt en onthult wat het hart al weet.

Voorbij het Kader: Jouw Emotionele Spiegel & Co-creatie

Dus, wat gebeurt er werkelijk wanneer mijn diep persoonlijke emotionele dagboek de studio verlaat, zijn grenzen ontsnapt en jouw wereld binnentreedt? Hier worden de dingen echt interessant, en eerlijk gezegd soms een beetje eng, alsof je een geheim in het wilde weg loslaat. Mijn abstracte kunst is in wezen een zeer intiem dagboek, een momentopname van een gevoel. Maar zodra het mijn handen verlaat, krijgt het een eigen leven, verliest het mijn bedoelingen en omarmt het die van jou. Wanneer je voor een van mijn stukken staat, zal je eigen unieke emotionele landschap, je levenservaringen, en zelfs je huidige stemming onvermijdelijk je interpretatie kleuren. En dat, heb ik geleerd, is de ware magie.

Sommigen vragen zich misschien af hoe kunst zonder herkenbaar onderwerp zulke sterke gevoelens kan oproepen, vaak afdoende als 'gewoon willekeurige spatten' of 'iets wat een kind zou kunnen doen'. Deze kritiek, hoewel soms frustrerend, benadrukt eigenlijk de kracht van abstractie. Het is juist omdat het geen verhaal dicteert dat het je eigen verhaal uitnodigt. De afwezigheid van een letterlijk onderwerp bevrijdt je geest om je eigen ervaringen, hoop en angsten op het doek te projecteren. Misschien zie je een levendige explosie van vreugde in een stuk dat ik schilderde tijdens een periode van stille reflectie, of vind je diepe rust en sereniteit in een werk dat is geboren uit hectische, bijna chaotische energie. Ik heb talloze mensen horen zeggen dat ze vreugde zien in een doek dat ik schilderde tijdens intens verdriet, of vrede vinden waar ik alleen kolkende onrust voelde. En weet je wat? Dat is niet alleen volkomen oké; het is werkelijk prachtig. Voelt het ooit als een verkeerde interpretatie? Soms, ja, voelt het alsof we verschillende dialecten van dezelfde grote emotionele taal spreken. Maar meestal is het een nederige herinnering dat mijn gevoelens, eenmaal op doek gegoten, transformeren in een universele taal, open voor talloze, even geldige interpretaties. Gevoelens zijn tenslotte universeel, maar hun uitingen en percepties zijn eindeloos individueel.

Abstracte kunst biedt een unieke ruimte voor dit soort co-creatie. Hoewel mijn penseelstreken onmiskenbaar worden geleid door mijn gevoelens, voltooit jouw perceptie actief de cirkel, waardoor de kunst een spiegel wordt voor jouw innerlijke wereld. Er is geen enkel 'juist' antwoord, geen verborgen code om te kraken, alleen een uitnodiging om te voelen. Om echt betrokken te raken, probeer een abstract stuk te benaderen niet als een puzzel om op te lossen, maar als een open gesprek. Welk rauw, onmiddellijk gevoel roept het op? Welke kleuren voelen als je huidige stemming? Welke lijnen roepen een gevoel van beweging of stilte in je op? Als je nieuw bent in dit idee en nieuwsgierig bent om het verder te verkennen, kan het leren abstracte kunst te ontcijferen een fascinerende reis zijn, of ontdek hoe abstracte kunst een spiegel kan zijn voor je innerlijke wereld. Welke onverwachte gevoelens zouden er dan in je kunnen opkomen? Het is echt deel van de diepe magie, wetende dat wat ik naar buiten breng, kan resoneren op manieren die ik nooit bedoeld heb, verbindingen tot stand brengend die ik nooit had kunnen voorspellen. Als je je aangetrokken voelt tot dit soort kunst, en je zoekt een stuk dat direct tot je spreekt, vind je misschien iets dat je ziel beroert in mijn huidige collectie die te koop staat.

Zen Dageraad, licence

Gemeenschappelijke Draden in het Abstracte Tapijt: Een Erfenis van Emotie

Mijn persoonlijke reis van het vertalen van deze ingewikkelde innerlijke werelden naar doek is geen eenzame, geïsoleerde onderneming, godzijdank. Ik voel immense verwantschap, een soort voorouderlijke high-five, met talloze kunstenaars door de geschiedenis heen die met dezelfde uitdagingen van expressie hebben geworsteld. Deze traditie, dit verlangen naar een visuele taal voorbij letterlijke weergave, stroomt door eeuwen van artistieke verkenning.

Ik voel een bijzondere band met die van de Abstract Expressionistische beweging, die eveneens streefden naar het uitdrukken van diepe menselijke emotie en psychologische toestanden door middel van rauwe, niet-representationele vormen. Ook zij begrepen dat soms de meest ware, meest krachtige uitingen van de ziel vereisen dat men zich bevrijdt van de verstikkende beperkingen van letterlijke weergave. Kunstenaars als Mark Rothko, met zijn uitgestrekte, glinsterende kleurvelden, begrepen ook de diepe emotionele resonantie van pure kleur, en creëerden werken bedoeld om de kijker onder te dompelen in diepe contemplatieve staten, wat bewijst dat abstractie de ziel rechtstreeks kon raken. Evenzo zochten Color Field schilders, in hun exploratie van grote, ongemoduleerde kleurvlakken, naar een bijna spirituele of meditatieve respons, waarbij ze het narratief weglieten om zich puur te concentreren op emotionele impact.

Maar deze traditie strekt zich nog verder terug, voorbij de moderne bewegingen. Denk aan kunstenaars als Wassily Kandinsky, die sprak over het spirituele in kunst en geloofde dat kleuren de ziel direct konden beïnvloeden, lang vóór het Abstract Expressionisme. Zijn vroege abstracte werken getuigen van dit geloof. Zelfs de levendige, vaak niet-naturalistische kleurkeuzes van de Fauvisten aan het begin van de 20e eeuw, zoals Henri Matisse, gingen over het uitdrukken van rauwe emotie en subjectieve ervaring in plaats van louter objectieve realiteit. Evenzo gebruikten de Surrealisten, hoewel ze vaak herkenbare objecten afbeeldden, droomachtige, onlogische composities om in het onderbewuste te duiken en het uitgestrekte, vaak tegenstrijdige landschap van menselijke gevoelens te verkennen. Deze blijvende behoefte aan visuele articulatie, aan een taal voorbij woorden, is een getuigenis van de rauwe, ongetemde kracht van menselijke emotie zelf. Het is een continue, evoluerende conversatie die eeuwen overstijgt, een universele draad geweven door het immense tapijt van menselijke creativiteit, die ons eraan herinnert dat, ongeacht het tijdperk, het hart altijd een manier zoekt om te spreken.

Printerval.com, licentie

https://live.staticflickr.com/6090/6059309027_476779f1de_b.jpg, licentie

https://www.flickr.com/photos/abstract-art-fons/30634352376, licence

Een Continu Gesprek: Stap in Mijn Wereld & Verder

Uiteindelijk is abstract schilderen voor mij meer dan alleen een creatieve bezigheid; het is een voortdurend, diep persoonlijk gesprek met mezelf, een levendig, visueel verslag van een innerlijk leven dat zich vaak te uitgestrekt, te vormeloos en te heerlijk chaotisch voelt voor enkel woorden. Elk doek is niet zomaar een voltooid werk; het is een nieuw hoofdstuk in deze eindeloze verkenning, een tastbaar getuigenis van de rauwe, ongetemde kracht van menselijke emotie die blootgelegd wordt. Deze continue daad van emotionele alchemie, waarbij het onzichtbare wordt omgezet in het zichtbare, is een reis die lang geleden begon en zich blijft ontwikkelen, net als mijn artistieke tijdlijn zelf – altijd in beweging, altijd nieuwe facetten van mezelf en mijn verbinding met de wereld ontdekkend.

En misschien, in zijn glorieuze chaos, in zijn weigering om netjes gedefinieerd te worden, biedt mijn kunst je een moment van diepe verbinding. Een gedeeld, onuitgesproken begrip van de prachtige, vaak verwarrende, rommel die het simpelweg zijn van een mens is. Dank je wel dat je in deze wereld bent gestapt, dat je durft verder te kijken dan het letterlijke en in het gevoel. Ik nodig je oprecht uit om meer van deze expressieve reis te verkennen – misschien zelfs mijn museum in 's-Hertogenbosch te bezoeken om het tastbare bewijs van deze emoties uit de eerste hand te ervaren. Wie weet welke onverwachte gevoelens er dan in je opkomen? Welke diepe, soms ongemakkelijke, reflecties zul je ontdekken binnen de kleuren en vormen die rechtstreeks van het ene hart naar het andere spreken, alle taalbarrières overstijgend? Het gesprek is immers nog maar net begonnen.

https://commons.wikimedia.org/wiki/File:Exhibiting_stalls_in_World_Art_Dubai.jpg, licence