Mijn Reis naar Color Field Schilderkunst: Waar Uitgestrekte Tinten en Diepe Emoties Botsen

Introductie: Toen Kleur Mijn Vertrouweling Werd

Weet je, soms gooit het leven je een curveball, en vind je je ware roeping op de meest onverwachte plaatsen. Voor mij zag die curveball er verdacht veel uit als een gigantisch canvas en een nog grotere emmer verf. Mijn reis naar Color Field schilderkunst was geen grootse, weloverwogen mars; het was meer een langzame, nieuwsgierige afdaling in een uitgestrekte, uitnodigende oceaan van pure kleur. En eerlijk gezegd is het een van de meest diep persoonlijke manieren geworden waarop ik mezelf uitdruk. In dit artikel wil ik delen wat me aantrekt tot deze stijl, mijn proces, en waarom ik geloof dat deze uitgestrekte tinten zo diepgaand tot ons kunnen spreken, duikend in de kern van hoe kleur een directe geleider wordt voor emotie, en mijn persoonlijke ervaringen verbindt met een rijke artistieke erfenis.

Er is iets ongelooflijk bevrijdends aan het loslaten van de beperkingen van het onderwerp en de kleur zelf de hoofdrol te laten spelen. Het is alsof je een gesprek voert waarbij geen woorden nodig zijn, alleen gevoelens. En als je je ooit overweldigd hebt gevoeld door woorden, weet je wat een opluchting dat kan zijn. Dit is niet zomaed kunst; het is een stille rebellie, een omarming van de diepe kracht van gevoel boven vorm, een pad dat me onverwacht ertoe bracht mezelf en de wereld op een levendigere manier te begrijpen dan woorden ooit zouden kunnen. Dus, laten we de lagen van tint en geschiedenis afpellen, zullen we?

De Verleiding van het Uitgestrekte: Wat is Color Field Schilderkunst Eigenlijk?

Voordat we te diep in mijn eigen emotionele palet duiken, laten we de setting bepalen. Als je je afvraagt, "Wat is Color Field schilderkunst?" – nou, het is in wezen een stijl van abstracte kunst die opkwam in de jaren 40 en 50, voornamelijk vanuit het Abstract Expressionisme, maar met een duidelijke verschuiving. Terwijl het Abstract Expressionisme vaak de nadruk legde op de gebaren en rauwe emotionele uitstorting van de kunstenaar, ontstond Color Field schilderkunst als een distinctief, maar verwant pad. Het verschoof naar grote, platte kleurvlakken, vaak doordrenkend in ongeprimed canvas, om een meeslepend, atmosferisch effect te creëren. Dit was een bewuste beweging weg van de rauwe, vaak angstaanjagende gebaren van het Abstract Expressionisme naar een meer serene, bijna meditatieve omgang met pure kleur, gericht op een universele, optische ervaring in plaats van persoonlijk drama. Als je meer wilt weten over de bredere beweging, dan heb ik een ultieme gids voor Abstract Expressionisme voor je!

Dit streven naar een ongedifferentieerd, uniform oppervlak, waar geen enkel deel domineert, wordt vaak aangeduid als 'all-over' schilderkunst. Terwijl kunstenaars als Jackson Pollock ook een all-over benadering gebruikten, lag hun nadruk op dynamische gebaren en chaotische energie. Color Field kunstenaars daarentegen, richtten zich op het bereiken van dit 'all-over' effect door de pure uitgestrektheid en uniforme intensiteit van de kleur zelf, waardoor een harmonieus, vaak meditatief veld ontstond dat waarneembare penseelstreken of focuspunten minimaliseerde. Denk minder aan wat het schilderij voorstelt, en meer aan wat het voelt om ervoor te staan. Het gaat niet om verhalen; het gaat om pure, onvervalste ervaring.

Kunstenaars als Mark Rothko (als je meer wilt weten over de meester, dan heb ik een ultieme gids voor Rothko voor je!) waren pioniers, gericht op een sublieme, bijna spirituele verbinding door middel van kleur alleen. Zijn monumentale doeken, vaak van indrukwekkende schaal, waren ontworpen om de kijker te omhullen en een intieme, meditatieve ruimte te creëren. Maar de beweging stopte daar niet. Barnett Newman verkende uitgestrekte, enkele velden onderbroken door dunne verticale "zips," en omarmde ook immense schaal om een allesomvattende visuele ontmoeting te creëren. Clyfford Still creëerde ruige, hoekige vormen die het canvas doorscheurden, maar nog steeds gericht waren op meeslepende kleur. Voorbij deze titanen, Helen Frankenthaler en Morris Louis waren pioniers in staining-technieken, waarbij verdunde verf direct in ongeprimed canvas trok, waardoor de kleur een integraal onderdeel werd van het weefsel zelf. Deze innovatieve benadering werd verder verkend door kunstenaars van de Washington Color School, zoals Kenneth Noland, die staining en hard-edge abstractie naar nieuwe, levendige extremen tilden, werken creërend die de inherente kwaliteiten van kleur en oppervlak vierden. Zelfs kunstenaars als Ellsworth Kelly, met zijn gedurfde, vereenvoudigde vormen, kunnen worden gezien als omarmers van het Color Field ethos door de beelden te reduceren tot hun meest essentiële kleurcomponenten.

Deze methoden – staining, gieten, grote rollers – waren niet alleen stilistische keuzes; het waren filosofische. Door verdunde verf direct in ongeprimed canvas te laten trekken, werd de kleur onafscheidelijk van het weefsel zelf, waardoor de illusie van diepte werd geëlimineerd en de platheid van het beeldvlak werd benadrukt. Het creëerde een onmiddellijk, meeslepend atmosferisch effect, waarbij overduidelijke narratief of traditionele compositie werd omzeild.

credit, licence

Aanvankelijk wekte Color Field schilderkunst aanzienlijk debat op. Critici en het publiek worstelden met de schijnbare eenvoud, vragend hoe louter kleurblokken 'kunst' konden vormen wanneer traditionele onderwerpen afwezig waren. Toch beargumenteerden de voorstanders de diepgaande kracht ervan om universele emoties en spirituele ervaringen op te roepen, traditionele noties van compositie en onderwerp uitdagend. Zij zagen het als een zuivering van kunst, een directe confrontatie met de essentie van de schilderkunst zelf. Hoewel het aanvankelijk met scepsis werd ontvangen, heeft de herevaluatie ervan in de loop van de tijd zijn plaats als een cruciale beweging verstevigd, de definitie van kunst zelf uitdagend en de diepgaande communicatieve kracht van kleur bewijzend. Deze verschuiving in kritische perceptie, die de subtiele kracht en intellectuele strengheid onder de schijnbare eenvoud erkent, is een testament aan de blijvende invloed van de beweging. Deze diepgaande focus op pure kleur en meeslepende ervaring, waarbij het canvas zelf ademt met pigment, is precies wat mijn eigen reis in deze boeiende wereld heeft ontstoken. En het is een reis die me snel leerde dat 'eenvoudig' zelden 'gemakkelijk' betekent.

Meer dan Zomaar een Mooie Tint: Mijn Emotionele Landschap

Dit is waar de magie voor mij echt gebeurt, en misschien, waar ik een beetje te veel van mijn innerlijke wereld onthul. Kleur is niet zomaar een visueel element; het is een taal. Een stille, krachtige taal die rechtstreeks tot de ziel spreekt, woorden omzeilend en vaak, mijn eigen interne filter. Ik heb jarenlang de emotionele taal van kleur in abstracte kunst verkend, en Color Field is waar die taal zijn puurste vorm vindt, een plek waar ik mijn gevoelens echt op het canvas kan laten stromen.

Wanneer ik schilder, meng ik niet alleen pigmenten; ik meng herinneringen, stemmingen en aspiraties. Soms gaat het erom de stille melancholie van een regenachtige zondag vast te leggen, met diepblauw of gedempte grijstinten. Andere keren is het de pure, onvervalste vreugde van een zomerdag, die barst van levendige geeltinten en oranjetinten.

Boetseren met Licht: Lagen en Innovatieve Toepassing

Mijn benadering omvat vaak een dans tussen minutieuze planning en spontane ontdekking, waarbij 'innovatieve toepassingstechnieken' niet zomaar modewoorden zijn, maar een zoektocht naar nieuwe emotionele texturen. Ik kan bijvoorbeeld het canvas voorbereiden met een subtiel getextureerde gesso, en vervolgens doorschijnende lagen verdunde acrylverf aanbrengen, waardoor ze kunnen opvangen en drogen in organische patronen die het licht vangen. Dit gaat niet over het creëren van een illusie van diepte in de traditionele zin, maar eerder een glinsterend spel van licht over het vlakke kleurveld, dat subtiele variaties binnen de tint onthult – zoals zonlicht dat over een uitgestrekte, ononderbroken woestijn verschuift. Het gaat over licht door kleur, dat verborgen nuances onthult. Ik herinner me een stuk waarbij ik een op maat gemaakte, extra brede roller gebruikte om een reeks horizontale gradiënten aan te brengen, waarbij de kleuren subtiel in elkaar overvloeiden. Het effect was een adembenemende, continue horizonlijn die zowel oneindig als diep persoonlijk aanvoelde, als het aanschouwen van een zonsopgang over een uitgestrekt, eenzaam landschap – een bitterzoete echo van hoop. Soms gebruik ik zelfs de zwaartekracht zelf als medeplichtige, door doeken te kantelen om de stroom van verdunde verf te leiden, en het toeval zijn rol te laten spelen.

Hoewel monolithische velden krachtig zijn, introduceer ik vaak subtiele variaties, gelaagde tinten of zorgvuldig geplaatste contrasterende elementen om een complexer emotioneel verhaal op te bouwen. Het is net als het leven, toch? Zelden slechts één gevoel tegelijk. Het samenspel van kleuren kan een vibratie creëren, een visuele zoem die diep van binnen resoneert, een soort stille symfonie. Ik denk vaak aan de kracht van kleur in abstracte kunst: mijn benadering van palet en emotie bij het kiezen van deze combinaties.

Soms leg ik doorschijnende lagen kleur over elkaar, waardoor ze samenvloeien en nieuwe, etherische tinten creëren. Dit proces, vaak met technieken als gieten, staining, subtiel blenden of zelfs het gebruik van grote rollers voor vloeiende gradiënten, is diep meditatief, bijna spiritueel, alsof ik een nieuwe wereld bouw, laag voor laag. Deze gelaagdheid geeft schilderijen ook een prachtige diepte; als je er meer over wilt weten, heb ik de taal van lagen: diepte creëren in abstracte acrylverf uitgelegd in een ander artikel. Het is een subtiele manier om beweging en licht te creëren, om een zich ontvouwend verhaal te suggereren zonder ooit een lijn of vorm te trekken. En soms, wanneer ik bijzonder moedig ben, introduceer ik een bewuste botsing van kleuren – misschien een storende noot – om de prachtige dissonantie te weerspiegelen die het leven ons vaak voorschotelt.

credit, licence

De Fluisteringen van een Enkele Tint

Het is verbazingwekkend hoeveel emotie een enkele, zorgvuldig gekozen tint kan overbrengen, een eenzame noot die een hele symfonie omvat. Neem bijvoorbeeld blauw. Het is niet zomaar blauw; het is de kalmerende uitgestrektheid van een heldere hemel, de mysterieuze diepte van de oceaan, of de subtiele pijn van verlangen. Ik heb uitgebreid geschreven over de psychologie van blauw in abstracte kunst: kalmte, diepte en emotie, en het is een kleur die consequent aan mijn hart snijdt, vaak aanvoelend als een stil gesprek met mijn eigen ziel. Op vergelijkbare wijze heeft het verkennen van de psychologie van geel in mijn kunst: vreugde, optimisme en licht en de psychologie van groen in mijn kunst: groei, harmonie en de invloed van de natuur me de ongelooflijke reikwijdte van gevoelens getoond die deze ogenschijnlijk eenvoudige kleuren kunnen bevatten. Maar het zijn niet alleen de primaire en secundaire tinten; zelfs de afwezigheid of intensiteit van kleur spreekt boekdelen. Een diep zwart kan introspectie of een troostende leegte oproepen, terwijl puur wit een nieuw begin of diepe stilte kan symboliseren. Elke gekozen tint wordt een focuspunt voor een specifieke emotionele resonantie, een enkele golflengte van gevoel.

Wanneer ik een groot veld van een enkele kleur neerleg, wil ik dat het je omhult. Ik wil dat het aanvoelt als een warme knuffel, een stille overweging, of een plotselinge uitbarsting van energie, afhankelijk van de tint en intensiteit. Het is een bewuste handeling van het creëren van een sfeer, een gevoelsruimte, een soort stille uitnodiging. Deze diepgaande verkenning van hoe kleur gevoel uitdrukt, leidt me natuurlijk naar mijn creatieve proces, waar deze emotionele landschappen op canvas tot leven worden gebracht, vaak door pure fysieke inspanning.

Mijn Creatieve Proces: De Kleuren Laten Leiden

Mijn benadering van Color Field schilderkunst is diep geworteld in intuïtie. Het gaat minder om een rigide plan en meer om een responsieve dans met het canvas. Ik heb gemerkt dat intuïtie omarmen in abstracte schilderkunst leidt tot de meest authentieke resultaten.

Het Blanco Canvas en een Diepe Ademhaling

Het begint meestal met een gevoel, een impuls. Een vaag gevoel van een kleur, een stemming die ik wil verkennen. Er is geen schets, geen voorbereidende tekening. Alleen het canvas, een arsenaal aan verf, en een bereidheid om te zien waar de kleur me heen brengt. Het is een beetje alsof je naar een lege pagina staart en hoopt dat de woorden gewoon verschijnen. En soms doen ze dat! Het gaat erom het schilderij te laten ontstaan, in plaats van het in een vooropgesteld vorm te dwingen.

Naast de mentale voorbereiding is er de zeer fysieke realiteit ervan – een soort slopende, prachtige ballet. Het opspannen van een werkelijk monumentaal canvas, zeg, drie bij vier meter, is een complete lichaamstraining. Ik merk vaak dat ik worstel met de enorme schaal, het canvas in bedwang houd voordat het zelfs maar een druppel verf ziet. Verf mengen is geen delicate knijpbeweging uit een tube; het is vaak het legen van hele emmers acrylverf van kunstenaarskwaliteit, soms versterkt met vloeiverbeteraars of transparante mediums, ze verdunnen tot de perfecte consistentie voor het doordrenken, en dan deze onhandelbare, natte reuzen door mijn atelier slepen en manoeuvreren. De zwaartekracht, zoals ik vaak gekscherend zeg, is zowel mijn beste medewerker als mijn meest ergerlijke aartsvijand; het vraagt om respect en zorgvuldige kalibratie. Elke gieting, elke vlek is een berekend risico, een sprong in het diepe met de fysica. En laat me niet eens beginnen over droogtijden! De dunne, uitgestrekte lagen verf kunnen dagen, zelfs weken duren om volledig uit te harden, wat immense geduld en zorgvuldig beheer vereist om stof of accidentele vlekken te voorkomen. Het transporteren en tentoonstellen van deze monumentale werken presenteert ook een unieke reeks logistieke puzzels, vaak met gespecialiseerde kisten en een verrassende hoeveelheid bovenlichaamkracht. Het vereist een soort van volledige lichamelijke betrokkenheid, een dans met het materiaal zelf, ver verwijderd van het serene eindproduct.

Ik begin vaak met een grote, weidse wassing, waarmee ik de fundamentele emotionele toon zet. Deze eerste laag is cruciaal; ze zet de toon voor alles wat volgt, bijna als de ouverture van een symfonie. Het is een moment van toewijding, een stille overeenkomst tussen mij en het canvas, een diepe ademhaling voor de sprong. Ik herinner me een keer dat ik worstelde met een bijzonder koppig canvas, het gevoel had dat ik alleen maar verf rondduwde, volkomen verstoken van inspiratie. Ik dacht: 'Dit werkt niet, ik zit vast.' Toen besloot ik, uit pure frustratie, de controle los te laten, verdund pigment te gieten en het organisch te laten verspreiden, bijna gedachteloos. Die chaotische, prachtige puinhoop leerde me de kracht van het loslaten van controle en het de materialen mij laten leiden naar innovatieve toepassingstechnieken, vaak gebruikmakend van grote penselen, rollers of zelfs mijn blote handen om de uitgestrekte velden te verspreiden en te manipuleren. Het was een diep geheim dat werd gefluisterd, een doorbraak die de ziel van het schilderij echt veranderde, me bevrijdend van rigide intentie en me lerend dat soms de beste weg voorwaarts is om gewoon naar de kunst te luisteren.

Van Impuls naar Vorm: De Evolutie van een Schilderij

De schoonheid van Color Field ligt voor mij in zijn iteratieve aard. Ik gooi niet zomaar een kleur neer en noem het een dag. Oh nee, dat zou veel te gemakkelijk zijn, en waar is de lol daarin? In plaats daarvan bouw ik, pas ik aan, reageer ik. Een schilderij kan beginnen als een eenvoudige blauwe rechthoek, maar dan kan een subtiele karmozijnrode rand verschijnen, als een verlegen blos, of een fluistering van geel kan van een onderliggende laag doorkijken, wat een verborgen optimisme suggereert. Het is een proces van luisteren naar het schilderij, het me laten vertellen wat het nodig heeft.

Terwijl Rothko's kolossale werken gericht waren op overweldiging en omhulling, zoeken mijn doeken, die vaak variëren van middelgroot tot werkelijk immens, een vergelijkbare onderdompeling maar met een iets andere uitnodiging. Ze willen niet preken, maar fluisteren. Een stuk kan een muur vullen en je volledige aandacht opeisen, maar de nuances nodigen je dichterbij uit, voor een intiemer gesprek tussen jou en de subtiele verschuivingen binnen een schijnbaar eindeloos kleurveld. Soms sta ik met gekruiste armen, het schilderij kritisch bekijkend, en denk ik: "Weet je, dit zou zoveel gemakkelijker zijn als het me gewoon vertelde wat ik moest doen." Maar dat is de vreugde en de uitdaging: de stille dialoog. Het is een evolutie, een langzame onthulling van wat er altijd al was, wachtend om geopenbaard te worden. Deze constante zoektocht naar mijn artistieke stem en de evolutie van mijn abstracte artistieke stijl is een eindeloze, fascinerende reis. Dit intuïtieve, responsieve proces is wat me in staat stelt deze vormloze velden te voorzien van zo'n persoonlijke betekenis.

credit, licence

Betekenis Vinden in het Vormloze: Waarom Ik op Deze Manier Schildert

De meest voorkomende vraag die ik krijg over abstracte kunst, vooral Color Field, is misschien wel: "Wat betekent het?" En mijn antwoord is altijd hetzelfde: "Wat betekent het voor jou?" Voor mij is schilderen in deze stijl diep persoonlijk. Het is een manier om emoties te verwerken, om rust te vinden in chaos, om het onuitsprekelijke uit te drukken. Het gaat over het creëren van ruimtes – letterlijk en figuurlijk – waar de kijker eenvoudigweg kan zijn met kleur, zonder de afleiding van objecten of figuren. Dit maakt een diep persoonlijke, bijna meditatieve, interactie mogelijk. Het schilderij is niet alleen iets om naar te kijken; het is iets om te ervaren en te bewonen.

Voor mij sluit dit aan bij filosofische ideeën als fenomenologie, waarbij de nadruk niet alleen ligt op het kijken naar een schilderij, maar op de directe ervaring ervan. Een Color Field schilderij is dan ook niet iets om te ontcijferen; het is zijn ervaring. Je interpreteert het niet, je bewoont het. Het bestaat puur in de onbemiddelde interactie tussen jou en de uitgestrekte kleur, een directe zintuiglijke ontmoeting. Als je nieuwsgierig bent naar waarom ik abstract schilder: mijn persoonlijke filosofie en artistieke visie, zul je merken dat het voor mij gaat om verbinding op een dieper, meer primair niveau.

Terwijl pioniers als Rothko vaak tragiek of spiritualiteit nastreefden door middel van grandioze, imponerende velden, heeft mijn eigen verkenning van Color Field schilderkunst me op een pad van diep persoonlijke ontdekking geleid, met als doel Color Field schilderkunst voorbij Rothko's diepgaande erfenis te duwen. Ik wil een ruimte creëren voor individuele, misschien meer genuanceerde, emotionele dialogen – een zacht gemurmel in plaats van een dreunende preek. Ik injecteer vaak een duidelijke hedendaagse energie en een vleugje persoonlijk verhaal door innovatieve toepassingstechnieken om nieuwe emotionele diepten te verkennen, misschien door een helderder, speelser palet te gebruiken om onverwachte vreugde op te roepen, of een subtiel samenspel van doorschijnende lagen die hints geven naar verborgen verhalen, bijna als geheimen die over het canvas worden gefluisterd. Het gaat erom een intiemere, meer herkenbare ervaring uit te nodigen, vaak door een helderder palet of een dynamischer samenspel van subtiele texturen en lagen, waardoor de kijker zijn eigen verhalen naar de ongeschreven velden kan brengen.

credit, licence

Het is een gedurfde bewering, nietwaar? Om te zeggen dat een eenvoudig kleurveld bergen in je kan verzetten. Maar ik geloof oprecht dat het kan, omdat het kijken transformeert in een ontmoeting, je uitnodigend om eenvoudigweg te zijn met kleur, zonder de afleiding van objecten of figuren. Deze onbemiddelde ervaring is voor mij wat abstracte kunst werkelijk meeslepend maakt.

FAQ: Jouw Vragen, Mijn (Soms Vreemde) Antwoorden

Jij hebt vragen, ik heb antwoorden! (Hoewel mijn antwoorden soms alleen maar tot meer vragen leiden, wat de schoonheid van kunst is, toch?)

Vraag	Mijn (Persoonlijk) Antwoord
Is Color Field kunst gemakkelijk te maken?	Oh, was het maar zo! Het ziet er bedrieglijk eenvoudig uit, zoals staren naar een volmaakt stil meer. Maar dat meer perfect stil krijgen, en dat de stilte ervan diepe emoties oproept? Dat is het lastige deel. Het vereist immense controle, geduld en een diep begrip van kleurtheorie. En vaak veel mislukte doeken.
Hoe kies je je kleuren?	Het is een mix van intuïtie, stemming en wat het schilderij me vertelt dat het wil. Soms heb ik een specifieke emotie in gedachten (zoals het "blauw van vermoeide vreugde"). Andere keren pak ik gewoon een tube en zie wat er gebeurt. Het is een dialoog, vaak een erg brutale. Mijn benadering van mijn palet, mijn verhaal: de emotionele taal van kleur in mijn abstracte kunst is vrij gedetailleerd.
Verveel je je ooit bij het schilderen van grote oppervlakken?	Nooit! Het is alsof je een muzikant vraagt of hij zich verveelt met het spelen van lange noten. Elke "lange noot" van kleur heeft zijn eigen vibrato, zijn eigen subtiele verschuivingen. Het is een constante meditatie, een diepe duik in de essentie van tint. Ik verveel me eerder met kleinere details.
Waarom is schaal zo belangrijk in Color Field kunst?	Grootte doet er toe! Een groot canvas is niet zomaar 'groter'; het is ontworpen om je te omhullen, perifere afleidingen te verwijderen en een meeslepende, bijna omgevingservaring te creëren. Het gaat erom in de kleur te stappen, in plaats van er alleen maar naar te kijken. Het transformeert het kijken in een ontmoeting.
Wat gebeurt er als je 'vastloopt' op een schilderij?	Oh, het gebeurt vaker dan ik zou willen toegeven! Mijn atelier wordt een kerkhof van halfvoltooide dromen. Soms is de enige uitweg om dagen, zelfs weken, weg te lopen. Andere keren gaat het erom iets totaal contra-intuïtiefs te doen – een kleur toevoegen die ik nooit voor mogelijk hield, of het canvas letterlijk ondersteboven draaien. Het is een herinnering dat kunst, net als het leven, vaak een sprong in het diepe vereist, of misschien gewoon een heel lange koffiepauze. Het betekent vaak teruggaan naar intuïtie omarmen in abstracte schilderkunst.
Waar kan ik jouw Color Field kunst zien?	Nou, hier op mijn website, natuurlijk! Je kunt mijn kunst te koop bekijken. Als je ooit in Nederland bent, kun je misschien zelfs een of twee werken zien in mijn museum in 's-Hertogenbosch, of je kunt mijn hele artistieke tijdlijn hier volgen.

Conclusie: Een Liefdesaffaire met Kleur, Vervolgd

Mijn reis met Color Field schilderkunst is, en blijft, een diepgaande verkenning van emotie, ruimte en de pure, onvervalste kracht van kleur. Het gaat minder om het schilderen van dingen en meer om het schilderen van gevoelens. Het is een stille rebellie tegen het letterlijke, een omarming van de uitgestrekte, innerlijke landschappen die in ons allen huizen.

Het is een beetje zoals verliefd worden, toch? Je begint met een initiële vonk, een nieuwsgierigheid, en dan word je volledig omhuld, ontdek je nieuwe diepten en nuances waarvan je nooit wist dat ze bestonden. En net als een goede relatie is het niet altijd gemakkelijk, maar het is altijd de moeite waard. Mijn Color Field reis blijft me verrassen en uitdagen, een eindeloze dialoog met de oneindige mogelijkheden van tint. Dus, ik nodig je uit: stap in de uitgestrektheid, laat de kleuren over je heen spoelen, en misschien zelfs mijn kunst te koop bekijken op deze website, of bezoek mijn museum in 's-Hertogenbosch als je ooit in Nederland bent. Laat je eigen emotionele landschappen zich ontvouwen, en ga met me mee op deze eindeloze, levendige reis.

Dank je wel dat je meegaat op deze kleurrijke introspectie. Ik hoop dat het je inspireert om iets langer te kijken, iets dieper te voelen, en misschien zelfs je eigen uitgestrekte tint van vreugde te vinden, wachtend net onder het oppervlak van een ogenschijnlijk eenvoudige schakering.