De Dans van Intuïtie en Intentie: Mijn Proces bij het Creëren van Abstracte Lagen

Weet je, soms voelt mijn hele creatieve proces als één lange, uitgebreide onderhandeling. Het is een beetje alsof je met een bijzonder eigenwijze vriend probeert te beslissen wat je gaat eten: mijn intuïtie schreeuwt "pizza!", terwijl mijn bewuste intentie zachtjes maar vastberaden "een evenwichtige maaltijd met groenten, want we hebben doelen, liefje" suggereert. De meeste dagen is het een prachtige, chaotische dans. Andere dagen? Nou, andere dagen is het meer een onhandige tango, waarbij de een constant op de tenen van de ander stapt. Maar die rommelige, glorieuze wisselwerking is precies waar mijn abstracte lagen tot leven komen. Dit "push-and-pull" is niet uniek voor de schilderkunst; je ziet het in elk creatief veld, van de eerste chaotische kladversie van een romanschrijver die wordt verfijnd door doelbewuste redactie, tot een spontane riff van een muzikant die wordt gepolijst tot een gestructureerde compositie. Het is de universele hartslag van creatie. In mijn wereld van abstracte lagen is dit "push-and-pull" niet zomaar een concept; het is de motor die mijn stukken tot leven brengt en je uitnodigt tot een dialoog met je eigen creatieve geest. Herken jij deze dans in je eigen creatieve bezigheden, of zelfs in dagelijkse besluitvorming?

De Intuïtieve Ouverture: Wanneer het Doek Fluistert (of Schreeuwt)

Elk stuk begint met een fluistering, of soms, een nogal aandringende schreeuw, vanuit dat weerbarstige deel van mijn hersenen dat we intuïtie noemen. Er is geen grandioze blauwdruk, geen vooraf getekende schets – alleen een drang, een gevoel, een vaag idee van kleur of beweging. Het is alsof je op de rand van een duikplank staat, wetend dat je gaat springen, maar geen idee hebt hoe het water zal aanvoelen. Soms is het een stille meditatie, gewoon ademen en wachten, andere keren is het gewoon een plotselinge, bijna fysieke drang, vaak begeleid door mijn favoriete (luide) muziek. Het gaat erom de mentale startbaan vrij te maken en de innerlijke piloot het over te laten nemen. Dit is waar de magie (en soms de chaos) echt begint.

Ik pak een kwast, of vaak, gewoon mijn handen, en laat de eerste streken vloeien. Het is een rauw, ongefilterd gesprek met het doek. Deze fase draait helemaal om het omarmen van spontaniteit, om uit mijn eigen hoofd te komen en gewoon het gevoel van de verf, het oppervlak, de onmiddellijke impuls te voelen. De sneldrogende aard van acrylverf, mijn favoriete medium, leent zich vaak perfect voor deze snelle, ongeremde expressie, waardoor ik snel initiële texturen en kleuren kan opbouwen. Het is de essentie van de kunst van intuïtief schilderen, een bevrijdende ervaring waar fouten niet bestaan, alleen kansen voor nieuwe richtingen.

Ik herinner me dat ik eens een stuk begon met alleen een woedende spat rode verf, zonder nadenken, alleen pure, onvervalste emotie van een frustrerende dag. Het zag er eerlijk gezegd uit als een plaats delict, maar die aanvankelijke, wilde energie werd de verborgen hartslag van het uiteindelijke kunstwerk. Denk aan de rauwe, ongetemde energie in een Jean-Michel Basquiat stuk, waar de initiële, gedurfde markeringen vaak de basis vormen voor complexe verhalen. Het is een beetje zoals het leven, nietwaar? Onze rauwe, initiële reacties leggen vaak de basis voor alles wat volgt. Om je innerlijke piloot echt te ontketenen, probeer een 'blinde' tekenoefening, een getimede sessie van puur markeringen maken zonder oordeel, of probeer gewoon een paar minuten met je niet-dominante hand te schilderen. Je zou zelfs een reeks snelle, abstracte markeringen op muziek kunnen maken zonder enige bewuste gedachte, gewoon het ritme je hand laten leiden. Voel gewoon de korrelige, koele verf onder je vingers en laat het je leiden.

https://heute-at-prod-images.imgix.net/2021/07/23/25b32e7b-0659-4b35-adfe-8895b41a5f89.jpeg?auto=format, https://creativecommons.org/licenses/by/4.0/

De Intentionele Intermezzo: Het Verhaal Bouwen, Laag voor Laag

Zodra de aanvankelijke intuïtieve vlaag is gaan liggen, komt mijn 'intentie' tussenbeide, meestal met een beleefde kuch en een opgetrokken wenkbrauw. "Oké," lijkt het te zeggen, "dat was leuk. Nu, wat proberen we hier eigenlijk te zeggen?" Dit is waar het doelbewuste, vaak moeizame proces van lagen aanbrengen begint. Denk er minder aan als het stapelen van pannenkoeken en meer als het bouwen van een oude stad – elke nieuwe laag voegt geschiedenis, textuur en een dieper verhaal toe, soms geheimen begravend, soms flarden onthullend van wat eraan voorafging.

Deze fase draait helemaal om structuur, diepte en verfijning. Het is waar ik de taal van lagen overweeg, nadenkend over transparantie, opaciteit en hoe kleuren onder en op elkaar zullen interageren.

Bijvoorbeeld, na een initiële uitbarsting van chaotische roodtinten, kan mijn intentie me leiden om een dunne, koele blauwe glazuur over een specifiek gebied aan te brengen. Dit is niet om het rood te verbergen, maar om de emotionele temperatuur te verschuiven en een gevoel van terugwijkende diepte te creëren, waardoor de onderliggende intuïtieve markeringen nog steeds door kunnen schemeren en geschiedenis toevoegen. Deze transformatie kan een rauwe uitbarsting van rood veranderen in een smeulende gloed, een laag contemplatieve diepte toevoegend, misschien om een gevoel van stille contemplatie op te roepen te midden van de initiële chaos, of om een brandpunt te creëren dat het oog naar binnen trekt. De doordachte toepassing van lagen stelt me in staat het verhaal te controleren, het mysterie te verdiepen of een specifieke emotie te versterken.

Ik kan dunne glazuren aanbrengen om de emotionele temperatuur te verschuiven, of dikke impasto om tastbare textuur te creëren. Deze weloverwogen keuzes kunnen de bevredigende sleur van een paletmes voor ribbels omvatten die het licht vangen, de vloeiende stroom van glazuurvloeistof voor doorschijnende lagen die verborgen verhalen onthullen, of zelfs textuurpasta voor een meer sculpturaal gevoel dat smeekt om aangeraakt te worden. Leren hoe kleuren te lagen in acrylverf effectief is een vaardigheid die met oefening komt, en soms, veel afgedankte doeken – een beetje zoals het verfijnen van een complex recept totdat het precies de juiste tonen van smaak en textuur raakt. Dit minutieuze proces bouwt de meerlagige diepte op die je ziet in een Gerhard Richter abstract schilderij.

Ik merk dat ik tijdens deze fase bewust nadenk over de rol van textuur in abstracte kunst. Wil ik de ruwe schors van een boom oproepen, of het gladde, koele oppervlak van glas? Deze keuzes zijn niet toevallig; ze worden gemaakt met een doel, om de kijker dieper in het fysieke en emotionele landschap van het kunstwerk te trekken. Het is een beetje zoals het schrijven van een roman – de eerste kladversie is pure intuïtie, maar de daaropvolgende bewerkingen en herschrijvingen gaan allemaal over intentie, het verfijnen van het verhaal, het verdiepen van de personages, ervoor zorgend dat elk woord een doel dient.

https://live.staticflickr.com/65535/53064827119_1b7c27cd96_b.jpg, https://creativecommons.org/licenses/by-nc-nd/2.0/

Het Dynamische Duet: Een Balans Vinden

Hier is de truc, het grote geheim (of misschien gewoon mijn licht obsessieve neurose): de twee zijn geen afzonderlijke handelingen. Ze informeren elkaar constant. Een intuïtieve spettering kan een bewuste beslissing teweegbrengen om een bepaalde tint te versterken. Een zorgvuldig geplande laag kan plotseling een onverwachte vorm onthullen, wat een intuïtieve reactie oproept om die te accentueren. Het is een continue feedbacklus, een gesprek tussen instinct en intellect. Soms zweer ik dat mijn intuïtie en intentie een volwaardig huiselijk conflict hebben op het doek, en ik ben gewoon de verbijsterde scheidsrechter die de vrede probeert te bewaren.

Ik begin misschien met een intuïtieve, vegende spat levendig geel en boos rood, een rauwe emotionele storting op het doek. Dan komt mijn intentionele kant binnen, die een koele blauwe glazuur over bepaalde gebieden suggereert om diepte te creëren en de intensiteit te kalmeren. Maar dan kan mijn intuïtie schreeuwen om een scherpe, contrasterende zwarte lijn om die pasgevonden sereniteit te doorbreken, de rust te verstoren en spanning te herintroduceren, wat leidt tot weer een nieuwe laag van doelbewuste verfijning. Soms zweer ik dat mijn doek me stilletjes beoordeelt terwijl ik de twee probeer te bemiddelen, wachtend tot ik mijn besluit neem.

Dit constante heen-en-weer, dat spanning en harmonie creëert zoals de opvallende composities van Christopher Wool, is cruciaal voor het ontwikkelen van je unieke artistieke stijl. Dit is geen nieuw concept; kunstenaars en denkers door de geschiedenis heen hebben geworsteld met de wisselwerking tussen instinct en intellect in de schepping, en mijn praktijk is een hedendaagse echo van die tijdloze zoektocht. Het gaat er niet om de een boven de ander te kiezen, maar om ze samen te laten dansen. Mijn "stem" als kunstenaar, die aanzienlijk is geëvolueerd sinds het vinden van mijn stem: de evolutie van mijn abstracte artistieke stijl, komt echt voort uit deze dynamische wisselwerking. Het is het rommelige middengebied waar ware originaliteit ligt.

Om deze wisselwerking nog duidelijker te maken, volgt hier een kort overzicht van hoe ik hun afzonderlijke, maar toch verweven, rollen vaak waarneem:

Aspect	Intuïtie	Intentie
Aard	Spontaan, primair	Doelbewust, analytisch
Rol	Genereert, reageert	Verfijnt, structureert
Gevoel	Rauw, emotioneel	Doordacht, beheerst
Resultaat	Ontdekking, expressie	Helderheid, samenhang

Soms ben ik minutieus bezig met een detail, en mijn intuïtie schreeuwt dan gewoon: "STOP! Laat het met rust, het is perfect in zijn imperfectie!" En soms bevind ik me in een vrije, intuïtieve staat, en mijn intentie fluistert zachtjes: "Misschien hier nog een beetje blauw toevoegen, om het mysterie te verdiepen." Leren luisteren naar beide, zonder oordeel, is een voortdurende les in zelfvertrouwen. Het is opwindend en, eerlijk gezegd, een beetje vermoeiend. Zoals het organiseren van een etentje waarbij je zowel de chef-kok als de meest luidruchtige gast bent. Als deze dans intrigerend klinkt, kun je mijn huidige collectie verkennen om deze principes in actie te zien.

https://live.staticflickr.com/6195/6087778411_164f0d9a2f_b.jpg, https://creativecommons.org/licenses/by-nc-nd/2.0/

Je Eigen Creatieve Dans Cultiveren

Dus, hoe begin je deze krachtige dans in je eigen creatieve leven te cultiveren? Als je een kunstenaar bent, of gewoon iemand die meer creativiteit in zijn leven wil brengen, is het cultiveren van deze balans tussen intuïtie en intentie een diepgaande reis. Mijn advies? Begin met loslaten. Omarm de chaos, het spontane markeren, de drang om gewoon te spelen zonder plan. Laat je intuïtie spatten, krabbelen en je verrassen. Beoordeel het niet; observeer gewoon wat er ontstaat. Ik begon eens een stuk door mezelf simpelweg blind te doeken en vijf minuten lang te krabbelen op een jazznummer; wat eruit kwam, was een chaotische wirwar die verrassend genoeg de levendige, onderliggende energie van een afgemaakt kunstwerk werd. De geur van verse verf en het geluid van de kwast tegen het canvas worden mijn anker terwijl ik me overgeef aan de initiële creatieve uitbarsting. Denk aan de grenzeloze vrijheid in veel abstract expressionistische werken, waar rauwe emotie de vorm dicteert.

Ga dan een stap terug. Laat je intentie rustig beoordelen: Welke verhalen vormen zich? Welke emoties spreken? Probeer na je intuïtieve uitbarsting een stap terug te doen en je af te vragen: 'Wat is de dominante emotie hier?', 'Hoe kan ik meer diepte of contrast creëren?', 'Welk verhaal probeert eruit te komen?', of 'Welke elementen moeten worden benadrukt of juist terugwijken?' Soms, wanneer ik volledig vastzit, leg ik het stuk een paar dagen, zelfs weken weg. Afstand nemen biedt de mentale ruimte die nodig is voor mijn intentie om rustig te verwerken en voor nieuwe intuïtieve drangen om op te borrelen. Hoe kun je verbeteren, verdiepen of verfijnen wat je intuïtie bloot heeft gelegd? Het is een constante dialoog, een "push-and-pull". De magie zit niet in het perfectioneren van de een boven de ander, maar in het vinden van het ritme waarin ze elkaar aanvullen en uitdagen, wat je naar je unieke creatieve stem leidt. Experimenteer, wees geduldig en vertrouw op het proces. De volgende keer dat je creëert, probeer dan bewust te identificeren welke stem spreekt – intuïtie of intentie – en zie hoe ze interageren. Je zult misschien verrast zijn door wat je ontdekt.

https://www.flickr.com/photos/abstract-art-fons/30634352376, https://creativecommons.org/licenses/by/2.0/

De Emotionele Resonantie: Waarom dit Proces Belangrijk is voor Mij (en Jou)

Uiteindelijk is deze dans tussen intuïtie en intentie niet zomaar een technische oefening; het is een diep persoonlijke, bijna meditatieve reis. Elke laag die ik toevoeg, elke spontane markering, elke overwogen streek, draagt een stukje van mijn eigen ervaring, mijn emoties, mijn reflecties. Dit is waarom de emotionele taal van kleur in abstracte kunst zo vitaal is voor mijn werk. Ik schilder niet alleen vormen; ik externaliseer interne landschappen, verander een gevoel van stille vreugde in een levendige uitbarsting van geel op het doek, of een diep verdriet in lagen diepblauw en grijs.

En dit is waar jij om de hoek komt kijken. Wanneer je voor een van mijn stukken staat, hoop ik dat je niet alleen verf op canvas ziet. Ik hoop dat je de reis voelt, de lagen van emotie en gedachte, de dialoog tussen het rauwe en het verfijnde. Dit weerspiegelt je eigen interne proces: je intuïtie reageert eerst op de kleuren en vormen, misschien een vergeten herinnering of een specifiek gevoel oproepend. Dan stapt je intentie binnen, proberend te interpreteren, een verhaal te vinden, te begrijpen waarom je voelt wat je voelt. Deze dynamische interactie tussen je intuïtieve reactie en je intentionele analyse is precies wat het bekijken van abstracte kunst zo diep persoonlijk en boeiend maakt. Ik herinner me dat een verzamelaar me vertelde dat een stuk aanvoelde als 'een stille storm', wat de spanning die ik intuïtief had neergelegd en vervolgens intentioneel had verfijnd, perfect vastlegde – een werkelijk bevestigend moment.

Abstracte kunst is voor mij vaak een spiegel. Ik geloof dat je reflectie vinden: hoe abstracte kunst een spiegel kan zijn voor je innerlijke wereld een van de krachtigste gaven is. Mijn proces, met zijn mix van intuïtieve vrijheid en doordachte constructie, is ontworpen om je uit te nodigen in die ruimte van persoonlijke verbinding en interpretatie. Het is een prachtig gevoel wanneer iemand zich verbindt met een stuk, niet omdat ze het letterlijk "begrijpen", maar omdat het emotioneel resoneert. Misschien zien ze een strijd, een triomf, een stil moment van vrede, of een levendige uitbarsting van vreugde – allemaal zonder dat ik hen expliciet vertel wat ze moeten zien. Dat is de kracht van dit proces. Het creëert een ruimte voor wederzijdse ontdekking. Als je benieuwd bent naar enkele van deze emotionele landschappen, voel je vrij om mijn huidige collectie te verkennen.

Veelgestelde Vragen: Het Ontrafelen van de Lagen van het Proces

V: Hoe weet je wanneer een laag "af" is?

A: Ah, de vraag van een miljoen! Eerlijk gezegd gaat het minder om "af" en meer om "rusten." Een laag is "af" wanneer ik voel dat het heeft bijgedragen wat het nodig heeft aan de algehele compositie, of wanneer meer toevoegen eraan afbreuk zou doen. Soms is het een bewuste beslissing; andere keren zegt mijn intuïtie gewoon: "Blijf weg van het doek!" Het is een voortdurende ontvouwing, en soms kan een stuk wekenlang liggen voordat ik weet wat de volgende laag moet zijn.

V: Gooi je ooit een stuk helemaal weg?

A: Ja, absoluut! Soms raakt de dans uit de pas, breekt de onderhandeling af, en wat eruit komt is gewoon... nou ja, niet helemaal goed. Dit zijn echter geen mislukkingen. Het zijn onschatbare lessen. Ik probeerde eens een stuk zo veel te 'repareren' na een 'mislukte' intuïtieve fase, dat het uiteindelijk op een modderige moeras leek, een soort artistieke plaats delict waar het enige slachtoffer mijn ego was. Het was een duidelijke les dat soms minder echt meer is, en weten wanneer je moet stoppen met graven is een kunst op zich! Elk "mislukt" stuk leert me iets nieuws over kleur, textuur of het delicate evenwicht tussen intuïtie en intentie. Ze zijn als die ongemakkelijke datingervaringen die je leren wat je echt wilt in een partner – cruciaal voor groei!

V: Wat als intuïtie en intentie dramatisch botsen?

A: Oh, dat gebeurt! Vaak! Mijn intuïtie wil misschien gedurfde, chaotische streken, terwijl mijn intentie schreeuwt om rustige, minimalistische lijnen. Wanneer dit gebeurt, probeer ik meestal naar beide te luisteren. Kan ik de gedurfde streken ook rustig laten aanvoelen? Kan ik minimalistische lijnen creëren die toch een onderliggende chaotische energie hebben? Het gaat erom een derde weg te vinden, een synthese. Soms betekent het een pauze nemen, mijn hoofd leegmaken en het stuk met frisse ogen bekijken. Andere keren betekent het het conflict omarmen en de spanning deel laten uitmaken van het verhaal van het kunstwerk. Het is een beetje als een goede ruzie met een geliefde – uitdagend, maar leidt uiteindelijk tot een dieper begrip.

V: Wat als ik volledig vastzit tussen intuïtie en intentie?

A: Oh, dit gebeurt! Wanneer de dans hapert en ik me volledig losgekoppeld voel, probeer ik vaak een 'gedwongen dialoog' oefening. Ik pak een klein doek en probeer bewust een stuk te maken dat alleen intuïtie gebruikt – alleen spontane markeringen, geen oordeel. Dan probeer ik op een ander klein doek iets te maken met alleen intentie – een rigide plan, precieze lijnen, geen afwijking. Het zien van deze twee extremen helpt me vaak te begrijpen wat elke stem probeert te zeggen, en dan kan ik een brug vinden terug naar hun harmonieuze interactie op het hoofdstuk. Soms gaat het erom elke stem zijn solo-moment te geven voordat ik ze vraag weer samen te zingen. Het is een beetje zoals relatietherapie voor mijn artistieke zelven.

V: Hoe bepaal je je initiële kleurenpalet wanneer je intuïtief begint, of pak je gewoon wat je aantrekt?

A: Dat is een fantastische vraag, en het is een beetje van beide! Vaak zal mijn intuïtie mijn hand gewoon leiden naar een kleur die op dat moment goed voelt – een levendig geel omdat ik optimistisch ben, of een somber blauw voor introspectie. Er is geen vooraf gepland palet aan het absolute begin. Echter, zodra de initiële intuïtieve markeringen zijn aangebracht, komt mijn intentie in actie. Ik observeer dan bewust de bestaande kleuren en beslis welke het beste zouden aanvullen of contrasteren om het verhaal op te bouwen. Dus, het begint met een impuls, en wordt dan een doordacht gesprek met het doek en de opkomende kleuren. Soms sluit ik zelfs mijn ogen en pak ik gewoon een tube, waarbij ik puur toeval de weg laat wijzen voor die allereerste spetter!

V: Hoe vind je inspiratie als het doek blanco aanvoelt?

A: Ah, de blanco doek stare! Dat overkomt ons allemaal. Voor mij gaat het erom het niet te forceren. Soms fluistert inspiratie als ik het het minst verwacht – tijdens een wandeling in de natuur, luisterend naar een bepaald muziekstuk, of zelfs gewoon door patronen in het dagelijks leven te observeren. Andere keren herzie ik oude schetsboeken, blader ik door kunstboeken, of begin ik simpelweg met een enkele kleur die me aanspreekt, en laat ik die de initiële intuïtieve markering leiden. Het gaat minder om 'inspiratie vinden' en meer om de ruimte te creëren om het te laten ontstaan, de eerste streek te laten leiden tot de volgende, als een gesprek dat zich op zijn eigen voorwaarden ontvouwt.

Mijn Artistieke Reis: Een Continue Ontvouwing

Deze vragen maken deel uit van mijn dagelijkse artistieke realiteit, en ze leiden me tot reflectie over mijn bredere reis. Dit proces, deze constante onderhandeling tussen het wilde hart en de bedachtzame geest, vormt de kern van mijn identiteit als kunstenaar. Het is een weerspiegeling van mijn eigen reis, mijn tijdlijn van groei en ontdekking. Van die eerste aarzelende penseelstreken tot de stukken die in collecties hangen, elk is een getuigenis van deze dynamische wisselwerking. Als je ooit in Nederland bent, nodig ik je uit om enkele van deze verkenningen van dichtbij te bekijken in mijn atelier/museum in 's-Hertogenbosch, waar je de lagen van mijn artistieke evolutie uit de eerste hand kunt ervaren.

Het creëren van abstracte lagen gaat niet alleen over verf en doek; het gaat over het leven zelf. Het gaat over het omarmen van het onbekende, het maken van weloverwogen keuzes, het leren van misstappen, en het vertrouwen dat er iets moois en zinvols uit de chaos zal voortkomen. Het is mijn dans, mijn waarheid, en de eindeloze ontvouwing van wie ik ben, penseelstreek voor penseelstreek, laag voor laag – een reis die ik je van harte uitnodig om in je eigen creatieve leven te verkennen.